Mungesa e heshtjes …
CIKLI I PRIZRENIT
PARALOJA E PRIZRENIT
Unë jam në Prizren dhe kur s’jam në të
Përse më rrotullon anekënd Prizreni
duke ma shkëputur hijen e parë
që është zgjatur deri aty ku s’jam Jam
më tej ndjesive që më krijuan aq të bukur
për t’u matur me bukurinë që s’është
që është zgjatur deri aty ku s’jam
Prizren Për të qenë aty ku jam I bukur
edhe për një të kremte të asaj që s’është
Është vetëm pjesë e këtij pelegrini të blertë
që më mërgoi edhe për një natë gjumi
në anën e kundërt të Prizrenit Jam
aty ku më le Imzot Q’u bë me harresën
Përse më le prapë këtu të të ëndërroj
siç më ëndërrove ti dymijë vjet më parë
Prej bukurisë sate t’i shpëtoj vetëm gishtat
që m’i dënuan të prekurit në mungesë
për të qenë aty ku jam Je
pra Në Prizren Edhe kur s’jam
AKUAREL PRIZRENI
Nën shpatulla ia kam zbuluar
mapën e lashtë Tash pa frikë e vizatoj
edhe kur fle Ashtu si nëpër histori
që ia masin dhembjen dhe plagët
që më dhambin ende Dhe prapë
aty është Prizreni që mund t’i kthejë
ata që ishin njëherë aty gjithmonë
dhe t’ia vizatonin mungesën
që e hetuan në mua Pa mua O
Mos harro Ai Ishte Prizreni
Një copë imazh i shkëputur nga shpaullat
e mia Ende më dhembë Të dhembë
si pjesë e asaj që s’e kishe E kishe
bareljef në lëkurë Shko më tej
po që se më gjen mua Hyr edhe njëherë
Unë Jam Ai Tjetri Që Të Ëndërroi
tri herë më të bukur Prizreni
Mos ia zbulo mapën e fshehtë
Atë e ruan zemra ime në tatuazh
Në një dhembë Prizreni
XHAMIA E SOFI SINAN PASHËS
Sofi Sinan Pasha në Prizren
u shikua nëpërmjët një dritësimi të çuditshëm
Krejt këtë e quajti paralajmërim hyjnor
Mund të supozojmë se aty iu diftua vdekja
e vetë si një shfaqje madhështore e të devotshmëve
Iu shfaq në trajtën e një minareje të lartë
Tha Do të jem më afër qiellit e Zotit
të vdes më shlirshëm Të ma falin xhenazen
Këtu ku unë e qes këmbën i pari Por
aty më së vështiri depërtoi zëri i tij
U krijua një kor i çuditshëm zërash
Marshuan nëpër këtë qytet të lashtë Ai
Sofi Sinan Pasha s’e njohu Zërin e vet
Gur më gur u ngrit xhamia Dhe njerëzit
Palë palë u afruan afër shtëpisë së Zotit
Athua mëkati u ndry në themelet e kësaj ngrehine
Dëgjoni ezanin dhe harroni botën për një çast
Kthehuni andej kah u kthye minareja para jush
Do të shihni se në gurët e Xhamisë
së Sofi Sinan Pashës Në Prizren Është
gdhendur një histori e dhembjes sime Dëgjoni
si më kërcasin gishtat Si shushurinë
mungesa ime që s’është Prizren
Xhamia e Sofi Sinan Pashës Si s’e dëgjon
gjamën time që pot ë ri-krijon aq bukur
Mos ma thirr talkinin Unë Jam Prizreni
KATEDRALJA E QETËSISË
M’i ngjyve buzët me kundërmimin e engjujve The Këtu
të solla të të kem më afër Prizrenit Ti shkove më tej
Më tej Isha Unë Të thashë Qetësia më sëmuri edhe mua
dhe më dha të pi pikëllimin që ta shtrydha nga gishtat e
dorës sate të djjathtë The Kjo ngrohtësi më ri-njohu me
Ty Mund të më shpjerësh edhe për tre qindvjetësha të
përdëllesës të jem sa më afër Mesisë që kur u shikua në
pasqyrën time u dridh tri herë Në të katërtën të njoha Ty
Më more me vete nëpër këtë rrakullimë që t’i bëjmë edhe
tri pelegrinazhe Kur ëndërrova se në pelegrinazhin e
katërt mund të të ri-njohë në një trajtë tjetër hyjnore
The Shikoje Zonjën Shën Mëri. Ajo qëndronte përpara
meje në gjunjë dhe tri pika lot i derdhi në faqet të mia Tha
Kush të solli këtu të ma matësh mërgimin prej lëkurës në
lëkurë Imzot Klitha apo vetëm m’u Ropën buzët dhe pashë
Katedralen se si m’i përgatiste Dafrungat e Qetësisë
The Kthehu sërish në zanafillë Në Prizren
HAMAMI I GAZI MEHMET PASHËS
Një dorë e padukshme më shoqëroi
nëpër honet e bukurisë së fshehtë Tha
Ky është Hamami i Gazi Mehmet Pashës
Mund të hysh Mund të dalësh Mund të hysh
Të mos dalësh Të mos hysh Të mos dalësh
Kurrë Dora m’u ngri Nuk dija Cila ishte
Ajo dorë Ajo që më shoqëroi deri këtu
Apo dora ime Përse gjithë ajo ftohtësi
Kur aty janë larë zonjat më të bukura
Të Prizrenit që ende dëgjohet shushurima
E tyre dhe dihatjet deri në epshin e shfrenuar
Haremi është fshehur nën klepsidër
E Ç’bëri Gazi Mehmet Pasha në Hamamin e tij
Pa ëndërr se aty fshihej vdekja Aq e bukur
Në trajtën e një vashe të hyjnueshme Ishte
Larë me të Ç’ndodhi pastaj Në vend
Të këmishës së natës kishte veshur qefinin
Ishte kthyer në botën tjetër për t’i përkujtuar
Të gjitha ato që s’i përjetoi në këtë botë
Vdiq nga bukuria
Ç’ Hamam i çuditshëm Këtu fshehtësia
Ndryn diçka të tmerrshme që s’ mund të fshihet
As të thuhet me fjalë
Laju në këtë Hamam dhe dil i pastër në botë
Aty të pret Gazi Mehemet Pasha Që emër la
Këtu Që ta përkujtojmë me aq fshetësi
Ashtu siç na pret ky Hamam Eu
Gazi Mehmet Pasha Eu
MUZEU I PRIZRENIT
Je parë në Prizren Në Muze
Ke marrë për vete vetëm harresën
Je nbështjelle me të Dhe askush
nuk të ka njohur Je kthyer sërish
dhe ke marrë të prekurit tim Ke zbritur
në botë T’i kanë hapur pallatet e ndaluara
Ke marrë atë që e kisha po që s’e kisha shpallur
Më ke kthyer për dore prapë në Prizren
Ma hape Muzeun që e ruante zemra ime
Më the Rri këtu edhe për ndonjë milenium
derisa të kthehem në ndonjë trajtë stalagmiti
Ende Jam Aty Ku më Le
Qe Unë po pres Ti ende s’je kthyer
Por Një Ditë
Një dikush që të gjasonte Ty Tha
Ai Jam Unë Të pres në Muzeum
Merre të prekurit tim
Zgjoje të prekurit tënd të ngrirë
në një butësi të lashtë në bukurinë e ftoftë
të kthyen vetë në Prizren
aq mitik Si kënga për Të
duke marrë për vete vetëm harresën
që s’të njohu nëpër këto salvime
Imzot Ç’mbeti për mua Imzot
Prizreni
MBASLOJA E PRIZRENIT
Unë jam në Prizren edhe kur s’jam në të
Ti më merr dhe m’i zhvesh rrobat The Të jesh
I pastër ma rregullon grimin dhe krejt atë
Që shkon me të Prizreni më mbeti matanë Them
Më kthejnë sërish aty ku isha Prizren Unë
Jam Ai Që (S) Jam Kur Jam Prizreni Imzot
Nga dora ime krijuan një statujë antike
Më lanë në Muzeum që e pushtonte qetësia Thanë
Këtu çdo gjë që (s) ishte Lojë vazhdon të jetë
Si diçka që shekujt e sfiduan nëpërmjet teje
Zbrit më poshtë Ja Ku Jam Në Prizren
Aty më ke edhe mua A nuk të thashë se unë jam Ai
Që (S) Jam Mund të më ngatërrosh me engjëllin tënd
Tekanjoz që shëtit në vend teje nëpër muret
E qetësisë Kërkon një afreskë që të gjason ty
Të mund të të shenjtërojë në mënyrën e vet
Vishni rrobat e mia të vjetëruara Dua ta shijojë
Bukurinë ashtu siç është Loja mbaroi
Edhe për një milienum të heshtjes Ajo që po
Ndodhë këtu është vetëm një variant i saj
Që njëherë ka ndodhur Ç’ u bë Prizreni
Ai është në mua Thashë Prizreni
( Prizren, 11 janar 1986)
