Poezia që u harrua e mbeti jashtë Librit …
ME MIKEN TIME TË PANDASHME PRITJEN
Mëngjesi gdhin me nji gisht brymë
e temperatura nën zero shkallë
Ti s’je
ke ikur nji natë më parë
nji puthje ka mungue e nji lule
dhe ai diell i ftohtë dimni
Dal
Nën kunora të blerta pishash
trembet nji grishë dhe ajo brymë ende e pashkrime
Papandehun
muzikë e paakordueme qenshë
ma k’putë nji varg mendimesh tek thurren për Ty
në nji ledinë të vogël Çepuri
si vetë Kosova
Tanë natën i kanë la dhambtë eshtnave të hedhuna
e tash guha s’ju ze vend
Përkohshëm janë trimnue të shkretit
Nji shtagë thane e nji britmë si nji e kajtme nane
niset pas tyne e i tremë përtej Gurëve t’Babës
Kthej aty prej ku dola
Shpia s’asht shkund prej pluhnit
andrrave t’pakallzueme
s’asht shkrehë as prej flokëve të truçueme
Ti ende s’je kthye
Ajo votër e pandezun mbetet
si imi sy
e si gjaku nëpër dej
S’ka kafe
s’ka fjalë
e s’ka as rrahje të shpeshta zemre
Drama e ardhjes vazhdon përgjumshëm
tanë ditën e lume
derisa pahetueshëm bje mbramja
Në Natën ma të urueshme të Vitit
mbeta vetëm me miken time të pandashme
Pritjen
dhe nji verë t’kuqe si mollëzat Tua
Hajt për gëzime
coke edhe k’saj here
( 31 dhjetor 2017 )
Sabit Rrustemi
