Në një ngjarje të rrallë dhe emocionuese, historia e Rafet Isufit bëhet një rrëfim i paharruar për trimërin, sakrificën dhe devotshmërinë ndaj lirisë së Kosovës.
Rafet Isufi, një emër që ruan krenarinë dhe lavdinë e një kombi, u lind në fshatin Gjyrishefc të Komunës së Dardanës në vitin 1964. Sipas dëshmitarëve të kohës, edhe në fëmijëri, Rafeti shfaqte shenja të padiskutueshme të një guximi të jashtëzakonshëm dhe një ndjenje të thellë të drejtësisë dhe lirisë për popullin e tij.
Një ndër momentet më të rëndësishme në jetën e tij është koha kur si 17-vjeçar, në vitin 1981, Rafeti ishte në mes të demostratave për lirinë dhe pavarësinë e Kosovës. Ai ishte një nga ata që nuk u tremb përballë dhunës dhe represionit të regjimit të ashpër të asaj kohe. Pjesëmarrja e tij aktive në këto ngjarje e çoi atë në një udhëtim të vështirë drejt burgut, por kjo nuk ia zbeh guximin dhe ndjenjën e të drejtës për lirinë.
Në këtë rrugëtim për liri, Rafet Isufi nuk kishte harruar kurrë figurën e tij të adhuruar, Nuhi Berisha, i cili njeherit e kishte djal të dajes, një dëshmor i njohur për sakrificën dhe heroizmin e tij për Kosovën. Kjo admiratë dhe përkushtim për të drejtat dhe lirinë e popullit të tij e frymëzoi që të vazhdonte luftën, edhe pse vendimi për të vazhduar ishte i lidhur me sfida dhe vështirësi të mëdha.
Nga presionet dhe hetimeve të vazhdueshme të forave serbe, Rafet Isufi u detyrua të largohej nga Kosova për të jetuar në mërgim në Zvicër. Kjo periudhë ishte e vështirë për të, por ai nuk u ndal në angazhimin e tij për lirinë dhe drejtësinë në Kosovë. Në mërgim, ai vazhdoi bashkëpunimin e tij me organizatat e lirisë dhe u inkuadrua në radhët e LPK-së, duke dhënë një kontribut të jashtëzakonshëm në luftën për pavarësi.
Me rënien e regjimit të ashpër serb dhe perspektivën e një Kosoveje të lirë, Rafet Isufi nuk ngurroi asnjëherë të kthehej në vendlindje dhe të bashkohej me luftëtarët e tjerë të lirisë në vitin 1998. Atëherë fillon një kapitull i ri në historinë e tij, duke u emëruar si komandant i brigadës 172 Isa Kastrati, në kuadër të UÇK-së. Ai mori pjesë në operacionet më të rëndësishme dhe të ndritura të asaj kohe, duke treguar guximin dhe vendosmërinë e një lideri të vërtetë për lirinë dhe pavarësinë.
Në citimet e tij të frymëzuar dhe të ndjera, Rafet Isufi shprehte thellësinë e përkushtimit të tij ndaj Kosovës dhe sakrificën që ishte gati të bënte për lirinë dhe pavarësinë e vendit të tij. Në këto momente, fjalët e tij shfaqnin një besim të pashembullt në ideale dhe në të ardhmen e lirisë së Kosovës. “Kosovë, këtu më ke, sot e kur të duhem,” thoshte Rafeti me vendosmëri dhe përkushtim të plotë ndaj kauzës për lirinë dhe pavarësinë.
Këto fjalë tregojnë një premtim të padiskutueshëm për të qëndruar gjithmonë në krah të popullit të tij dhe të jetë gati për të kontribuar në çdo moment që Kosova të ketë nevojë për të. Poashtu, me fjalët “Pasha atë zot e pasha atë besë të burrit, e kom gjakun si të flamurit,” Rafeti shprehte një ndjenjë të forcës dhe të gjakut të përbashkët me flamurin kombëtar. Ky citatë tregon se ai nuk kishte hezitim në sakrificë për atdheun dhe ishte gati të japë gjithçka për lirinë dhe pavarësinë e Kosovës. Por, historia e Rafet Isufit nuk përfundoi me mbarimin e luftës. Edhe pasi Kosova fitoi pavarësinë, ai vazhdoi të mbrojë popullin e tij nga çdo rrezik. Më 10 Gusht 1999, në një pritë nga forcat serbe dhe enklavave te tyre, së bashku me forcat e KFOR-it Rus, Rafet Isufit ju bë një pritë ku mbeti i vrarë në altarin e lirisë. Sot, emri i Rafet Isufit vazhdon të jetë një simbol i lirisë dhe lavdisë për kombin shqiptar.
Shumë rrugë mbajnë me krenari emrin e tij, duke e bërë të paharruar në historinë e popullit. Familja e tij, e cila gjithmonë ka qenë e përkushtuar ndaj idealeve dhe sakrificës së tij, është një dëshmi e fortë për devotshmërinë dhe përkushtimin e tij ndaj lirisë dhe pavarësisë së Kosovës. Rafet Isufi, me gjakun e tij si flamuri kombëtar, jeton në kujtesën dhe zemrat e të gjithë shqiptarëve si një hero dhe dëshmor i paharruar për lirinë dhe pavarësinë e Kosovës. Ai është një frymëzim dhe shembull për të gjithë ata që besojnë në sakrificën dhe devotshmërinë për kauzën e drejtësisë dhe lirisë së popullit të tyre. Djali i tij, Besiani, nga respekti për dëshmorët e kombit shumë herë pastron varrezat e dëshmorëve në qytetin e Dardanës (Kamenicë).
