Shkruan: Zymer Bunjaku
Në mes të kodrave, ku frynte erë e butë,
Fshatrat e Hashanisë flenë të shkreta, pa zë,
Rrugët e pluhurosura mbajnë veç hapat e shuar,
Dhe gurët e avlive kujtojnë kohët e shkuara.
Ku janë ata që u rritën me dritën e agimeve?
Që ktheheshin mbrëmjeve, nën qetësinë e yjeve?
Ku janë zërat që këndonin mbi arat e punuara,
Dhe era e bukës, në furra të nxehta të gatuara?
Të dhemb ky boshllëk, ky shtrat pa jetë e pa ngjyrë,
Ku bari rritet pa zot, në oborre të lëna nën hije,
Ku shtëpitë gjysmë të rrënuara qajnë nën qiell,
E shpirtrat e larguar shfaqen veç si një diell.
Malli të kaplon për zërat që s’kanë për t’u kthyer,
Për fëmijët që luanin, për nënat që prush ndezën,
Fshatrat e Hashanisë, të shuara e të harruara,
Më ngjajnë si plagë në tokën e bardhë, të çarë.
Oh Hashania e vetmuar, je gur i rëndë në shpirt,
Çdo rrugë, çdo shteg e çdo mur rënkon nën mall,
E ndjenë fëshfërimën, kujtimet që shuhen ngadalë,
Fshatrat e boshatisura, flenë si të tretura në vaj.
