Vdekja nganjëherë është çlirim, por kësaj here është tirane… Tejet mizore! Pse mori një njeri të mirë, një prind të dashur, një shok dhe veprimtar të sinqertë, i tillë, shumë i afërt, siç ishte Kelmendi ynë… Sa shumë e zbrazët po më duket lagja e qyteti pa Kelmendin… Pa bukuroshin përherë të buzëqeshur… Pa shokun tim, që ndonëse na dallonte mosha, me të ndjehesha i ri, i shlirë dhe më shtohej vullneti për njerëzit sikurse Ai… E rëndë është vdekja kur merr njerëz si Kelmendi!… Ishte një kapital i gjallë i këtij mjedisi… Ai la trashëgiminë e vet, vajzat, djalin, nipa e mbesa… Bëmat e mira… Por vërtet, shkuarja e tij në amshim na varfëroi shumë, na pikëlloi shumë!… Dritë të përhershme pastë shembëlltyra jote o Kelmend shoqi! Qofsh i paharruar: tek familja, tek shokët, tek kombi, tek shteti yt, të cilin e ëndërruam, e përjetuam dhe e qortuam, që të bëhej i të gjithëve dhe për të gjithë i drejtë, jo për dikë nënë e për dikë njerkë…
Mehmetali Rexhepi
