Mehmetali Rexhepi
mëtoje të ngjiteshe deri te maja e Tij
lakmia kishte pjerrtësi lakadredhash pa një vijë
nën peshën tënde kaba lakoheshin shkallaret metalike
Ai nuk mund të kishte lartësi kilometrike
Ligjërimi yt përgjatë një vete djerrinë e mjerë
e piketoje peshën e Tij specifike si një therë
në cilindo trung qershie të lartë
mbi një karrige litarin ia ngrehje në qafë
hapave të Tij lëndinës
ia kurdisje shtrëngatën e breshërimës
Ai kurdoherë shihte tej ngushticës krejt i çliruar nga ti
dhe i rrekeshe t`ia verboje njërin sy
larg-vajtjen e mendjes s`ke se si ia këqyrë
kufijtë e saj nuk ia arrin me tejqyrë
Atij buzëqeshjet i rrjedhin sikur një ujëvarë
a mund ta sjellësh Polin të Ngrirë për t`ia tharë
kënga e Tij të zgjonte nga letargjia
ç`deshe morinë e trumbetave t`ia ngufaste kakofonia
duke e parë vetën në pasqyrë
përse po e thyeje pasqyrën copë e grimë
vapës së mendimit Ai i bënte hije dhe e shtronte flladin
përse nuk i afroje ujë të ftohtë dhe shtambën
si nuk e ndieke se për çdo të bardhën ditë
nga smira po shndërrohesh në letër-lakmues anemik
asnjë kopertine të Tij nuk i buzëqeshje
gjithnjë ia përimtoje me helmatisjen e një heshtje
farë çiltërsie nuk mbolle në zemër
si ndodh të mos rrah ajo dhe për një tjetër
kot po e mbyllë derën e hapur kaherë për djajtë
nuk i prisje seancat e gjykimit tënd: për çdo bëmë për secilin mëkat
shikoju në copëza të pasqyrës së thyer secilën herë
çfarë mund t`i shpëtosh barokes tënde nga dimri në verë
