Mehmetali Rexhepi –
shikoje pendueshëm urrejtjen
mos e shih si kancer e kob
veshe me petale skofiare jo si rob
assesi t`ia shtrosh shtratin çerdhes së ulcerës
pa shpërthyer vrer kapja dorën verës
lëre marrëzinë me rrënjë në erë
dhe ti kameleon indiferent
asnjë flutur nuk do ta gëlltisësh sivjet
krejt ngjyrat peng për ty
nuk do ta identifikosh asnjë
*
do të përlajë shtrëngata
mbi drurin që e përpin flaka
diku me trajta të shëmtisë
pa asnjë dorë të zgjatur
le të jenë duart tuaja
masha për prush e gështenja
nëse nuk vlen të arnohet jeta
me infuzione të pleksura
e bardha drejt së bardhës
e bardha s`është e bardhë
pa shkrepur vetëtimat
pa e praruar djegien rrezet
*
ti nuk fale një shkëndijë
as teshë nuk qepe
ece lajthitjeve lakoreve
të ligjit engjëll djallëzuar përkorave
grabite kur s`grabitej
volle kur hahej
të është ngjizur gjaku
ha-ha-ha-ha-ha-ha-ha
një fije avulli e mëshirës
i mbështillej si litari qafës viktimës
*
urdhërdhënës i të zezave të gjata
thoshin kundër thiut sëpata
tash çalaman e mjeran
majit zgotit tënd
lëvrijnë krimbat gëlojnë tundën
mbyllni gojën dhe hundën
