Kaltrina BERISHA
PËR MOS ME VDEKË MA
( Tri poezi )
AGORA
Para se laku me u deh,
në pellgun e gjakut tem.
Para se trupi jem i vjerrun,
i endun, e i damkosun n’shpirt
me u luhat etshëm mbi kopenë meskine…
Para se unë, një korb i kobshëm,
një mace e skllavnueme
përtej vullnetit për pushtet.
Para se unë me e ndigju
fishkëllimën shtjerrëse t’kamgjikut;
t’ ethshëm, që etshëm
Nietzsche-n e kish mbërthy.
Para se me i ndigju shkënditë;
e rrufehedhësit Zeusit,
e me pritë zjarrin e Prometheut,
a pëllumbin e Afërditës.
Ethshëm, e etshëm
tehun e lakut e pres.
Gjak i djegun, i nximë
si lumë i Hadit, t’pavdekshëm.
Se zoti ka thanë ndryshe, Adam!
Prej brinjit tand, nuk gllabërohet njerëzimi.
Se unë , nji vdekatare që ushqej unin
përtej skëterrës e Olimpit,
kam lidhë prolog me Hanën,
që me brinjin tand me e pre lakun tem.
Agora asht pelegrin
për vdekatarët si ti e unë.
Na jemi të ethshëm
Ama jo t’etshëm me u gjunjëzu.
Në mos laku, që m’end
e m’tremb, që me m’çmend
me e shiju vdekjen tem.
N’Agorë e kam ndje erën
që ma sjellë tehu i shpirtit tem.
Dostoevsky qe i etshëm
e i pavdekshëm me e shiju;
erën e terrorit,
e jo tehun e mizorit.
Prej asaj dite…
Agora grykëse, lakmitare
po m’ushqen me tehet e saj
ama lakun nuk ma heq.
Se unë e kam shiju aromën e vdekjes,
e jam veç nji vdekatare:
kurban i zi, i Adamit
e mollë sherri n’Edenin e Agores.
KUR UNË TË VDES
Kur unë të vdes, ju mos nxjerrni za,
Vritini: gjamat, mallkimet e urimet,
Burgosini: dhembjet e mallëngjimet
E amshimin skllavërojeni, përjetnisht!
Kur unë të vdes, ju digjeni arkivolin,
E me nxehtësinë e tij prekeni perandorin e shpirtit tuaj.
Epitafin shtrojeni si tepih, mbi gropat me ujë,
Në rrugët e vendit tonë, të mjeruem.
Varr mos hapni!
Se mos fundosemi, në këta hendekë të cekët.
Kur unë të vdes, mos më çnderoni,
Me mbulu, me bardhësinë e urryeme,,
Mos më lani, me e kalu ferrin pa u djeg,
Se n’parajsë po t’pranojshin edhe pa u la,
Pa mevlude e ujët’bekuemt’kishës.
Kur unë të vdes, shoqëromni me muzikë,
Përshpirtnimi le të jetë ngaWagneri e Beethoveni,
Pasqyra le të jetë prej pikturave të Dalit,
Kështu nuk kam me ndje keqardhje ma.
Vullneti për pushtet asht gjithcka,
E kësisoji kam me u ndje edhe kur unë të vdes.
Kam me u deh me verë, nga urna jem,
E prej kësaj urne, ju ujiteni hinin tem.
Varret janë parajsë për kopenë meskine,
E për mu e ty janë grila t’burgjeve trupore.
Nëse ju m’keni gjyku, për hir t’perëndisë suaj,
Mos m’denoni me mllefin e kopesë e t’bariut,
Nëse trupin tem t’akullt, nuk e ngrohni,
Me m’djeg, e me m’mbledh në urnën tem,
Bile, me m’varrosë, mos më varrosni,
Një metër më poshtë, se varri i vëllait tem.
Kur unë të vdes, ju dehuni krejt,
Për mos me vdek ma.
PARFUMI I NARCISIT
qiell i vergëzuem
i kepun prej harrnash
t’rituem e n’shi
prej parfumit t’prekshëm
t’trupave t’bashkuem
t’lagjeve t’zhytuna
deri n’buzë
pa asnji muzë
n’lloçin e terun
t’përlyem
e kutërbues
prej pisllakut
prej pisllakut
lagjja asht e lyeme
e hekurosun
e n’tel thahet
që narcisit me i dhanë
pasqyrim ma t’eksituem
se vetë pasqyra e uji
se veç era pertej jetes e vdekjes
luen valle
me trupat e përlyem
si derra t’qeshun
kur shpirti noton
përtej gypave t’ndryshun
t’qyteit t’vjetruem
e sytë kullotin
nën rreckat erëranda të trupit
dashunia përtej pasqyrimit
rrjedhë si ujëvarë
pas erës meta hyjnore t’parfumit
pasqyrimi ashtu stuhi ushqyese
për vdekatarët
që s’kanë ngranë e as pi
paqyrimi asht mishërim
i trupit
super egos
e vetmohimit
veç nji aromë
e pashueme
ma nalt qiellit
e ma poshtë tokës
e nginë boshllakun
që e ndjen trupi
kur asht untë
e në nji menje
pa menje
