Mehmetali REXHEPI
E KËNDSHMJA E FORTIFIKUAR
(Cikël poetik)
KRUPA
ndoshta terri i natës e shtyri rrotullimin e pandalshëm
të insektit krahëbardhë ndanë fanarit dritë-zbehtë të tryezës
herë me turre e me vrulle ritëm prishur e lehtësisht prajshëm
instinkt i ritualit por pa droje i skajshëm
mbi shelgun vajtues i kishte ikur dita e përftimit këndshëm
terri shufër e zezë i zi gjarpërues i vërvitej kudo në hapësirë
dhe rrjeti i merimangës anë e kënd i shtrirë
duke mëtuar thithjen e tërë kësaj drite të bekuar
hutaqja flutur i jepej rrotullimit të pangopur
fanari i sillej nga lëbyrja i humbet vija përplas kokën
bota nuk është e sheshtë vijave me lakadredha
grishjes së dritës krahët i shqyheshin fare lehtë
bukuri mjeshtërore e pikturuar mbi petka të reja
e drita ishte zjarr
simbolikë e pangopësisë i shporri gjumin fluturës
i dendësoi para djegies krupën
MENDJEMARRA
kotësia di të rrisë vetëm gjemba
me injektime tullumbacesh të ujit për imunizimin e therkave
lakmia e kotësisë kaba
një trung i pret shirat t`iu ngjiten krahët
sikurse stalaktitet mbi stalagmitet
i do pjeprat e verës nën kaktusin e rërës
asnjë fije për mozaikun e syve
nyjës së ditë-bardhës
mugëtira prapa shpine i zbraz trastën
mendja e marrë hezitoi arin diellor ta shkëpuste për hambarë
sapo i ra në dorë e hodhi në bunar
tha: ditët e rrojtjes janë një det që nuk shterë
të lumin thesar në bunarin e thellë
mençuria e esëllt nuk doli t`ia nxjerrë
*
prit e prit e prit
mandati ia mori dhuntitë:
të kapesh për litari e të lëshohesh në thellësi të bunarit
të hysh deri në fund mendjemarra e djerrë
rrotullën e litarit i lë tjetrit ta mbështjell
dhe ah mendje e marrë
është vonë ta shohësh fundosjen tënde
nga dora e sherrit të djallit
NGJYRAT
ditën mos e lyp krejtësisht të bardhë
njolla të zeza i fluturojnë vërdallë
dhe lyp e lype të kuqe
sipas një tufe karafilash e buzësh burbuqe
ditën mos e lyp tërësisht të kaltër
ca re të hirta horizonteve i shfaqen
tepihu i ditës nuk të shtrohet vetëm i blertë
flokë verdhat e shquajnë ngjyrën e vet
vetëm kur dorë për dore të kap dashuria
ditës i shfaqen të paparat ngjyra
SHIJA E FORTIFIKUAR
i erdhi stina e harlisjes
dhe vallëzon harlisjen në erë
i shtrin gjymtyrët në të gjitha kahet e shpirjes
secilin gjeth ka ngjyer në fotosintezë
rrezet me afsh të bardhë ia puthin degët
dhe Piktor Klorofili Gjenial
priste shfryrje për vajin e reve
shpërfaq melodi të blertë të gjetheve
thuajse e blerta i përkiste veçse asaj
sa rrëshqitas shohin sytë e i paçim në ballë
*
hija jote nuk erëzon ëndje
porse nuk përfillë mure
njerëzit ngrenë kufi njëri-tjetrit
për çfarë
secili e di dhe asnjëri-tjetrin nuk e falë
përse
për ngastra sherresh të lashta
të cilat kurrë askush
nuk i mori dot me vete
andej në një botë të amshimit tjetër
*
të mbolli nëna ime nënë prej toke
një dorë që besoi në rrënjë
por asnjë kokërr prej teje nuk shijoi
për frytet e tua të forta nuk kishte dhëmbë
kokrrat ia fshehe majit
ia dëftoje qershorit
doemos do t`ua shpiesh
shtatorit e tetorit e
le të sprovohen dhëmbët e dhëmballët
për të parët lakmitarët
*
për shkundësit e grabitqarët
lakmia pa frenuar i lakoi dhëmbët e dikujt
çekani që thyen arra drejton dhëmballa
arrë arra
mbase rrënjët e tua të thella e të forta
plasaritin ngrehina të dobëta
për mllefet e tokës
dhe barbaritë e botës
*
vallë si ditka Enigma e Përsosjes së Bukur
frytin për ta fshehur
flegrat e thara ngjasimesh të trurit
t`i mbështjellka rrumbullakuar prej murit
që pa e thyer të mos i jepte frytin e fortifikuar përtypjes
dhe vetëm pas thyerjes t`ua çelte portat e shijes
KURDISJA E ZJARRIT
(Me poetin bohem Mirko Gashin)
e dashur: mos ma hiq gotën
i dehur dua ta shoh botën
në asnjë prapavijë nuk shoh armiq
asnjë ngjyrë nuk m`i lëbyrë sytë
asnjë censurë nuk m`i ndalon shijet t`i përtypë
Dua ta ndjejë këtë botë sipas shijes në gotë
të qajë dhe të qesh zezë-ditën me lot
t`i shijoj hardhitë e kaltërsisë
pa i përfytyruar kufijtë
i dehur jo i vetëm për vete
kështu ia nxjerrkam bunarit të fshehtën
Pse e dua një botë tjetër
enigmat ma lajthisin shpirtin me lloj-lloj veshje
se vera e përhershme
do ta avullojë dhe këtë gotë
Dikush mund të më ketë thënë:
mos e harro thikën e ftohtë
e mikut tënd dhe të bukurën kokë
gjithçka të mos e ndjesh krejt ngrohtë
edhe një shigjetë pas shpine e vashës
edhe një glasë sorrëshkine mbi flokë
edhe një buzëqeshje e ngulur në gozhdë
*
as i esëllt as i dehur
Për etikë nuk do t`i ndizeshin epshet plakut
Enigma e Përsosjes së Njeriut në gjene ia kurdisi zjarrin
një ditë Kalorësit e Apokalipsit
edhe diellit do t`ia mbështjellin akujt
urtësia s`është urti
nëse vetëm loton dhe i gurëzohen lotët
