Edona HALITI
E NESËRMJA MUND TË MOS NA NISET NESËR
Kur krifa e netëve e kjanë t’uj knue Ditën
që kurrë nuk u nis. E uturijnë kangët e nanës
n’ prag
e k’noj t’u e kajtë ditën se t’ deshta
Asht shkurtue n’zemër Koha
tana udhtë m’ janë zgatë
e (s) do me marue kjo Vjeshtë
Kur Netëve t’ Rrëfimit nis Thirrja e Mbramjës
e nij prapë zanin e nanës t’uj thurr sonatë për andrrën teme.
Nis e nemitem për ditët që vijnë :
I numroj gjith k’to tik – take akrepash mureve
si dikur rruzat që shkrepnin syve tu
po s’ të shoh ma.
E venitun shuhem.
N’ shpirtin tan’ si Trinom janë lidhë tana gjanat
makthi t’ fle syve
vetmia t’ fluskon gjakut.
Jeta mbi agime vnerë
t’ vjellë.
Di t’ vret bash n’ asht ky Zhumhur i Pritjes
kur ma s’ ki as gërhamë për me ngue.
E nesmërja mund t’ mos na niset Nesër
Ç’t’i baj duhmës së mallit?
Si ta shtrydhë, ta përpij, ta shujë, si ?
Se t’ deshta.
e t’i përkunda vrragët e zemrës si durtë e nanës.
Prej hanës ilaç bana
t’i putha vujtjet n’ ballë
por(s) ta shujta (dot) zhurin që pate.
A h
T i
Saherë drejtë meje u nise e s’ arrite k’tu
k u r r ë
Ki me nemit për Ditët që do t’ vijnë
n’ A-mulli M-akute
ku U-lurijnë A-ndrrat
Sa e dhimbshme asht’ për me u thanë
se NE,
t’ P-rangosur n’ A-vujt e N-etëve prej E-re
kemi me mbetë sall me u kujtue …
