Zemra s’fliste për njeri
por njërin gjithmonë aty e mbante
lart e poshtë me mëri rrinte
por buzëqeshte kur zemra për të i rrahte.
Ia kujtonte përsëri
tërë fjalët që të dy thoshnin
tingujt e saj si për qudi
në fytyrë skuqjen ia ledhatonin.
E përmendnin si për inat
tërë kohës për të e pyesnin
e ke parë ti ndonjëherë
e kjo i vinte si të e vrisnin.
Pa menduar buzëgaz
u tha se në zemër dikë e mbaj
lartë e poshtë edhe po të sillem
mes njerëzish zemra ka për ta parë.
Alisa Bekteshi
