NËN HIJEN E DIELLIT
( Si nderim për fshatin Llofcë dhe martirët e saj të lirisë, në 20 vjetorin e çlirimit nga pushtimi serb )
NATA E PARË NË LLOFCËN E VITIT 1999
Llofca mbeti nën hijen e diellit
me dyzet e sa shtëpi
e një saç plumbash
përmbi krye
E hapur zemrash
për tetëqind e sa të dëbuar
me kobra rrethuar
E sheh si i bie nata sipër
si e çel mëngjesi
nuk e di
Bacë Mehmeti
(i lumi ai për veti)
fjalëqetë e buzagaz
(se ku e gjente)
një sy gjumë na e dëshiron
vetëm një sy
Tjetrin zgjuar mban
Sikur na thotë
shtiremi se flemë
Nëpër kllapi
një zog i zi
këndon mbi çati
Me fat zbardhtë dita e re
ata zogj nëpër kaltërsi
Na sjellshin liri
Luten pazëshëm buzët tona
me sy e shpresë qielli
(31 mars, 2012)
TRE PRILL, NJËMIJENËNTËQINDENËNTËDHJETENËNTË
Askush s’pyet në fjetët hiç
ç’ëndrra patë
a cila ditë është sot
Veç a jeni mirë
Të tjerat bluhen e ruhen
në memorien e secilit
Për ditën tjetër
Me emër të zotit do ta presim
lëkundet vendit
Mehmet Llofca
Mes gishtash dredh cigaren e radhës
të parën e sos deri në shpuzë
Po ju kah i keni sytë
pa një pa dy na pyet
tek lidhim këpucët
Do të dalim pak
për të parë çka ka nëpër Karadak
Balli zë i rrudhet nga pak
…
E di unë ç’i bluan rradakja, tash
thotë Shabi Shoqi
tek kalojmë përpjetëzën
kurrizit të maleve
Te Guri i Magjerës
dy fjalë i ndërrojmë me Xhelë Katërqindtin
e te Guri e lëmë
Pa fjalë Ilincën kalojmë
kur marrim në të djathtë
Te shkolla e re
një kolonë të dëbuarish
na lë pa frymë
Flokë e vetulla ende me brymë
e këmbët kah sytë
lutjet tona as i dëgjojnë
Ngricat e natës shkrihen mbi ne
si lot pikojnë
e na shpojnë
m’u në zemër
Po ç’ditë është sot
që ta shënojmë
harrojmë
……
(3 prill, 2012)
NATA E FUNDIT NË LLOFCË
(Ishte 4 prill, 1999)
I fikëm llambat
e i ndezëm sytë
Nata veshur prej reshë
s’na la t’ia shohim
fytyrën e prerë hënës
Një fluturake
si murmurimë e largët ëndrre
endej mbi shpresat tona
A do ta këput lakun
kometë e shkëputur me bisht drite
kurtheve të një prite
Nuk po këndohet mirë
Na erdhën skaj dere
me krisma në Magjere
Flakë s’pamë prej kodrës
sall tym
dhe një erëshkrumb
me emër të Zotit
nesër po lëvizim
Nata e fundit në Llofcë
bie vonë
e ikën herët
Pas shpirtit të ëmbël
(4 prill, 2012)
PESË PRILL 1999
Bishat e çartura
u lëshuan tatëpjetë kodrës
me ulërimë
Mbi grumbuj të dëbuarish
braktisur shtëpish
Te Rupinat
Me agime lulesh
mëngjesi kish gdhirë
Asnjë pëllëmbë hapësire
nuk ish e lirë
…
Të dehur e të etur për gjak
gjuanin pa cak
më pesë prill në Karadak
Grumbuj dashurish të përzëna
strehë kërkonin
nën fleta jeshile lulesh të bardha
Zverdhur fytyrash
nuk i nxinte shtegu
as përroi
Një fëmijë
mbi supet e një prindi
këndonte e thërriste
“A vritet pafajësia”
Në anën tjetër të kodrës
nëpër gjakun e Pesë Martirëve
nisur ish liria
(5 prill, 2012)
DHEMBJA E PAVARROSUR MBETI
Diell i ftohtë përbiron retë
grykës së një mëngjesi
për t’i larë lotët
në Pogragjë
Dhe lumi prej dhembjes shtang
një pikë ujë për sytë tanë
nuk i mbeti
Shtratit kullojnë plagë
Lajmi i mirë
ka mërguar gjetkë
dhe ajo këngë
Tetë varre të reja
hapen e mbulohen
më gjashtë prill, 1999
Po dhembja
e pavarrosur mbeti
- (6 prill, 2012)
