Rudina Muharremi BEJA
NËN VETULLËN E HËNËS
( Buqetë poetike nga krijimet më të reja )
***
Përpjekjes jetë,
netët lëvrojmë me parmenda egoizmi,
mëngjeset zgjojmë me trok makthesh,
heshtjes së gjatë i përgjigjemi një ligësie.
Ndërsa dora ime
mbetet përherë shtrirë…
Me trëndafilë që veshin petalet e paqes
mbjell ugarët e vlagët të vjeshtës,
larg irnimit të kësaj bote,
larg portave të errëta të Hadit…
***
Tërë ditën
valët më folën për ty,
dhe zogjtë
dhe pulëbardhat në gjuhën e tyre,
më folën dhe retë,
e rrezet zhburgosën frëngjive…
***
…dhe koha me nofullat e saj të padukshme
vijon të përtypë mynxyra,
teksa luan me zare t’fildishta,
moda tek lëvron me thonjtë e ndyra,
kurmet, me zemra e frymë të mpira…
Rrënqethin shëmbëlltyrat pa emocione e me vështrime të ngrira,
me buzë të fryra e gjokse të përkryera,
përplot me shpresa të thyera….
Turravrapit vërtik,
vdes pa zë përditë natyra…
***
Vera e fundit?
…dhe në pak orë,
klepsidra përmbyset…
Lamtumirat ulërijnë,
dhe flokët e tyre shpalosur nëpër erë…
Vdesin ëndrrat…
dhe sytë të tmerruar nga ç’ panë
sepse ata e dinë,
që të jesh grua,
do të thotë dhunë, torturë…
sepse ata e dinë,
se do të jenë, vetëm numra, pazar…
Ata,
sytë e fshehur nën një burkë,
mund të ishin, sytë tanë!
***
Vështrimi kthehet në çast,
zbathur, para një fotografie,
zhgënjimit në vite,
tek-tuk, ndonjë fitore e trishtë
e koha më shkel me zinxhirë melankolie,
rrëmujës së mendimeve,
qerpikut nën hije…
***
Pleksej, shpleksej tablosë së gjallë
imazhi, që si gjethet dyndej
kahëve nga frynin erërat,
e vetvetja, kurrë s’mund të ishte…
Ndërsa bindesha,
se s’kishte varfëri më të madhe
se boshi që fshihte ai imazh sqimë endur,
i atij gjoksi n’gufim,
mbushur përplot me veten… .
***
Natyra jep shfaqjen e saj më të madhe,
dhe lagjet varfanjake me rrugët e shtrembëra,
për të ngazëllyer veç një grimë shpirtin tim të krisur
pushtuar nga mallëngjimi i ndarjeve,
teksa qielli shkrihet në të kaltër,
lartësive kalamendëse.
***
Në fund,
të mëdhenjtë mbetën të mëdhenj,
të vegjlit, njësoj,
u thelluan humnerat,
avionët krahët thyen,
direkë anijesh thërrmuan stuhitë,
u trembën dallëndyshet
lavdia udhëtoi me shputa ere,
pajtonëve imagjinarë,
ndërsa gjërat e rralla
arna qepën bërrylave
e mbetën ashtu,
nën vetullën e hënës, si një far!
***
…dhe fati rrokullisej si ortek,
nën qiellin që prej mallit ndizej,
dheut, që prej pritjes digjej,
për t’u përhumbur sfondeve pa fjalë
e dhembjes që mbarte frymën e fundit,
nën cergën e bardhë…!
***
Plugoi tejendanë truallin e shpirtit
nën vezullimin argjendor të hënës që mbushej,
kujës së botës që mbahej n’zgrip të jetës
rrënqethjes shkretane të heshtjes,
e ndjeu, fuqitë ta braktisnin,
mbi një kapicë fletësh
që me ngulm,
drejt gjumit grishnin…!
VALIXHJA E MALLIT
Valixhja është gati…
Oh sa e rëndë!
Ka brenda vetëm një grusht dhè;
aromën e bukës,
të ujit të pusit
Të kodrës së mallit…
Në xhepa, ca dhimbje…
një muzg agimi,
një zhytje dielli.
Lidhur me një fjongo të kuqe,
kujtimet…
I ruaj me kujdes,
si rripin bojëhini që kam në brez,
Gjallë frymën të më mbajnë
rrugëve të botës,
në kërkim të vetvetes,
të kafshatës pa shije,
të njerëzve të ftohtë,
ditëve të shkurtra,
fjalëve njërrokëshe,
apo verave të varfra, pa këngë e valle…
Dimrat kërrusur plot borë e halle,
Sakrifica që s’shihen,
të afërm që s’njihen…
Njëlloj, valixhja, vit pas viti!
Asgjë s’ndryshon, veç ne plakemi,
Harrohemi fjalëve të kota,
mbi shpinë të tjera torba.
Nyjë mallëngjimi, lidhur për fyti,
mbi krye padronë,
e malli,
brenda brinjësh gjëmon…
Dita, muaji, viti jeta,
sa hap e mbyll sytë shkon.
E unë me të shuhem
brigjeve të një dheu të huaj…
Një ditë, tri vjeshta…
Mallin në valixhe ruaj.
VIZATIM ME AKUAREL
Ja gjurmët e mia nën qiellin që stis retë
e dritëhijeve luan me shkimëza rrezesh
Ja shpirti im shndërruar në frymë
tek flet me zhargonë stërkalash…
Ja ndjenjat përhumbur nëpër atë qerthull
që ngjyrat ka zverdhur stinësh,
Ja stigmat fshehur fasadave të rreme
e dhimbjet përtej kornizash…
Ja troku drithërues përhumbur hapave
enigmave që vetëm thellohen,
Ja flatrat ngarkuar me dëshira të pafajshme
shkëmbijve të egër tek thërmohen…
Ja ti, tek vjen si një fllad pranvere
më përkëdhel e lule ndjej të çelin
buisin ngjyra e njëmijë vezullime
mbi fletën ku vizatoj akuarelin…
( 8/08/2021 )
MES QIELLIT E FERRIT
Mes qiellit dhe ferrit,
frika linte një frengji kaq të vogël,
përmes së cilës e përditshmja,
mbante ngujuar jetën…
Zhubravitur dhimbjeve,
irnosur përjetimeve,
pengesave,
kacavjerrë hijeve të erës,
e dënesit të një loti,
që pasi u lodh stuhive, u këput…
Ra për t’i qartësuar vështrimin,
veten për të gjetur…!
