Shefik Shkodra
PROLOGU I DRAMËS
DASHURI E PAKUFIZUAR
1.
Nuk e di, fare s’e di çfarë të them për energji
Krijesat i falin njëra-tjetrës o e marrin kozmosit
Nuk jam i sigurt edhe pse syri kapërdinë gjërat
Arsyeshëm a me iluzione nëpër rrathët e vjetër
Thjesht as mendja nuk po pushon për një nxitje
Rrapëlluar në netët e nxehta e këmbët e ftohta
Lutja është e gjatë dhe e pambarim për rikujtim
Nuk e di, nuk e di deri në cilën shkallë e çast vjen
Mundësia është lërimi i kësaj are ugar e gatshme
Se fara është vështirë për të mbirë mbi dhé çarë
Kur sorrat vrapojnë kryq e tërthorë në mbledhje
Frytet kusarët e njohur ngarkojnë me qerre gjithë
Hullitë i fshihnin gabimet historike si ngushëllim
Kiçi nis po e mbulon tërë fushën e malet si blerim
Joshje jashtë realiteti me bimën parazite kindëla!*
2.
Për pak harrova ta kujtojë atë që njëherë e pash
Më duhet të rrëfejë si për një anekdotë të lashtë
Sa një kandil të ndizej në tryezë natën pa hënë
Aq mjaftonte sikur kiameti të bëhej e të takoja
Kurrë pa të frikësuar si sot shprehí e do njerëzve
Vetëm sa të sodisja e të futesha brenda magjisë
Bukuria e syve të blertë prej asaj të gështenjtë
Asnjëherë nuk kisha vërejtur flokë si mëndafshi
Shembeshin herë në një anë e herë në anë tjetër
Fryma më zihej e po vdisja dhe sa distancë kisha
Kafen përpinte pa hetuar si një zog për ujë i etur
Buzët fshihnin ashkun e rastit përballë drenusha
Dhëmbët kokërr gruri pastër si të hedhur në erë
Nga pak skuqej kur kthente sytë me rojë kolegët
Dhe ti bëheshe se nuk do t’ia ngacmoje miqësinë
Pash kur i ngrehje vetullat se si hapej ajo fytyrë
Hëna e dalë bjeshkës s’mund të matej me atë nur
Nimfë magjike aq tërheqëse pa pyetur asnjë forcë
Rrallë qeshje pak flisje shikimi ishte i shpejtë rrufe
S’e di a kam forcë ta ruaj në kuti zemre atë hijeshi
Si t’ia bëje portretin më mirë krejt trupin obelisk
S’mund të thuhet se është përfytyrim as një kllapi!
3.
Grumbuj qeniesh treten asaj hinke pa rikthim
Thirrje vërtet e shurdhët s’ke si do ta emërtosh
Po ta dije portën çdo ditë do të kaloje aty pranë
Nuk do t’ia harroje as rrugë as numër përkujtim
S’do ngrysje natën pa dëftuar kujdes të mprehtë
Asnjë herë nuk do të ishe esëll s’do të flije i qetë
Erosi xixëllonte sytë në ato pjesë trupi si zhveshë
Po pamja e fytyrës së hyjneshës ndrinte përreth
Shkrepte për mrekulli në gjeografinë e Dardanisë
S’di as kush je as e kujt ishe veç të ruajë perëndia
Prej pickimeve të mushkonjave netëve e prej qenve
S’di çfarë njeri e çfarë lirie kishe këtyre hapësirave
Veç bukurinë do të duhej ta ruaj edhe gjithë bota
S’kishe parë tjetër hir rrugëve të gjata e pa u ndalë
Sikur të fshiheshe në njërin xhep rrobash si guralec
Ata gishtërinj të të ledhatonin fryma të avullohej
Sikur të bëheshe insekt – flutur fluturimesh përreth
Flokëve tu e të ndaleshe për të parë e prekur lezet
Bukuria ishte një komplot zjarr-vrasje krejt rrënim
Njëherë mjafton të këndonin ode njerëzia ëndshëm
Zhgënjimi matej gjithë moteve me ngashënjimin!
4.
Po pra kataklizëm natyre e prapësi njeriu rrënuan
Palë toke u përplasën nga tërmete e shira si deti
Pallatit tënd nuk i dihet themeli përditë gjurmojnë
Mjeshtërit derisa të hyjnë në gryka të korridoreve
Derisa të qetohet erë e keqe e ardhur anës veriore
Derisa hordhitë barbare të ndeshen me Apokalipsin
Derisa ne dashurojmë për ardhmërinë shekullore!
RRËFENJË PËR BRUTALITETIN
Po mos t’ishe ti në këtë sipërfaqe toke dikur
S’do t’isha dëshmitar për kusaritë ndaj teje
Për rrëmbimin tënd edhe pas vdekjes gand
I kemi përsëritur vdekjet për hatër të fisit e
Janë kallë arat për hir të vatrës së zvogëluar
Çerdhe lejleku te oxhaku disa herë e prishur
Dhunimin tënd e kanë përjetuar breza e breza
Rruga ishte e mundimshme po s’është ndalur
Dhe po të mos ishe ti s’ka pasur për çka të flas
Këngët s’do të kishim kujt t’ia kushtonim për be
Hordhitë barbare nuk i gjetën të gjitha stolitë
Ky bar këta drunj u zhdukën atëherë veç rrënjët
Dhe gurët e fshehur nën tokë rëndë s’barteshin
Thërrasin burizanë e shpalohej toka si nën jorgan
I dhanë një ngjyrë prapë e ti miku im je gëzuar
E ndoshta dikush u tmerrua nga orenditë përreth
E sërish në formë gur-latuari u gjende e robëruar
Për fat të keq nipërit tu ende s’kanë forcë e flatra
Që të arrijnë deri te qytet i sinorit pak rrugë e gjatë
Visaret me thasë u fshehën nëpër biruca nordike
E ndoshta një ditë shpejtohet me sa mjete fisnike
Vepra e njeriut për mbrojtje do të sjellë liri jete
Të kemi nuse e nënë të rritësh ende fëmijë oj zanë!
2.
S’ka rëndësi sa ka vuajtur e sakrifikuar mjeshtëri
Janë mprehë shtiza e sëpata për ujkun në torishtë
Aq ka mundur të bëjë atëherë për trupin tënd
Dukja ishte dëshmi e pa lëvizshme në këtë tokë
E rritur prapë e varrosur kësaj ane të Dardanisë
Hyjneshë përtëritëse e pëlleshmërisë në ringjallje
Sakrificë e pabesueshme nëpër thonj gjakpirësi
Më vjen keq e dëshpërohem me heshtje nga zori
T’i prenë të gjitha degët për të harruar gjithmonë
Po prapë ylli lart në qiell nënvizoi me rreze të vet
U rritën filiza këtij trualli e e stilizuan qytetërimin
E u gjetën rrënjët në krejt nëntokën e lavdishme
E i kënduam kohës tënde – ty dhe ushtrisë varg
Ishim të vetëdijshëm për armikun që ekzistonte
Grabitqarë pa mundi po me gjak të vendorëve
Shpaloste fletët që s’ishte askund i regjistruar
Dhe kjo arë e livadh ish’ e shkelur nga ti zonjë
Dhe këndimet nuk u ndalën kurrë nga kori jonë
Dhe ato gjurmë s’mund t’i fshinte as era e shiu
Të grabitën hijet e zeza se ishe një zonjë atëherë
Si sot figurë e gdhendur me gjësende mjeshtërie
Të kujtohet mik e më mirë na kujtohet të gjithëve
Meqë ishe ti ne do të këndojmë edhe në këtë ditë
Shpresojmë se do të ngrihemi nga zjarri pas teje
Do të valojnë rrobat e bijve të bijve me aq forcë
Do të prek dhe njëherë gjoku me nallçe kthesave
Vijës Aegnatia larg deri te kori i botës së çmendur!
Dy poezi të zgjedhura nga përmbledhja e fundit “Vorbullitë” e poetit Shefik Shkodra.
