Më 4 prill të vitit 2005, Gjilani humbi një nga figurat më të ndritura të arsimit dhe atdhedashurisë – profesorin dhe drejtorin e Shkollës së Mesme të Mjekësisë “Asllan Elezi”, Ruzhdi Ismajli. Një burrë që nuk u kursye asnjëherë për të ndërtuar të ardhmen përmes edukimit, një idealist që besonte thellë se shpresa më e madhe e një kombi janë nxënësit dhe dija.
Vitet e 90-ta ishin të zymta për arsimin shqip. Okupatori serb mbylli shkollat, mbylli librat, e tentoi të mbyllte edhe mendjet. Por pati njerëz që nuk u dorëzuan. Njëri prej tyre ishte Ruzhdi Ismajli, profesor i gjuhës shqipe, i cili me një guxim të rrallë dhe një përkushtim të paepur arriti të hapë Shkollën e Mesme të Mjekësisë në Gjilan – një institucion që u kthye shpejt në strehë për nxënës nga e gjithë Lugina e Preshevës, Kamenica, Vitia e më gjerë.
Ai nuk e shihte shkollën vetëm si një ndërtesë me klasa, por si një vend të shenjtë, ku mbillej liria përmes dijes. Ishte njeri i fjalës së butë dhe vendimit të fortë. Kur ecnin rrugëve të fshatrave për të bindur prindërit të lejonin fëmijët të mësonin, ishte fjala e tij që jepte siguri dhe shpresë.
Por Ruzhdi Ismajli nuk ishte vetëm një arsimtar i përkushtuar. Ai ishte një aktivist i hershëm i çështjes kombëtare. Qysh nga bankat e shkollës së mesme, ishte i përfshirë në lëvizjet për liri, duke mos u ndalur deri në fund të jetës së tij. Ishte i bindur se lufta më e madhe bëhet në klasë, me librin në dorë dhe me dashurinë për atdheun në zemër.
Edhe pse sot kanë kaluar plot 20 vite nga ndarja e tij nga jeta, emri i Ruzhdi Ismajlit vazhdon të jetojë në kujtesën e nxënësve, kolegëve dhe të gjithë atyre që patën fatin ta njohin. Janë qindra mjekë e infermierë që sot, në spitale e klinika, mbajnë mantelin e bardhë me dinjitet, duke ndjekur rrugën që dikur ua trasoi profesori i tyre.
“Nxënësit e kombi janë të ëmbël aq sa është Gjuha Shqipe e ëmbël,” thoshte shpesh ai. Dhe kjo fjali sot tingëllon si testament, si frymëzim për brezat e rinj.
Në një kohë kur shumëkush zgjodhi heshtjen, Ruzhdi Ismajli zgjodhi zërin. Në një kohë kur shumëkush hoqi dorë, ai hapi dyer. Në një kohë kur shpresa dukej e humbur, ai e riktheu përmes dijes. Sot, kujtohet jo vetëm si një profesor, por si një burrë që diti të qëndrojë drejt në kohë të përkulura. Dhe për këtë, kujtimi për të nuk është vetëm një detyrim moral – është një nder.
