Xhevat Latifi
*Pentza ose dashuria për ujin
Unë të flas për ujin e egër
Ku ëndrra ka fjetur me faqe në tokë dymijë vjet
Në një rrasë guri vija rrudhash
gjama e burrave shtatë herë pështjellë rreth kokës
e sytë, sytë mbetën me pa shpatën.
Është malli i nënës që nuk njohu gjogun e Konstandinit
të larë në djersë të ftohta.
Epo, mund të jetë dhe nga malli i Ajkunës
me cep floku qullë lot udhëkryqin Egnatia
udhën për Shkodër tutje për Risanin e Teutës
( i ngjanë kthimit në Itakë)
Askush nuk mund me nëmë bjeshkën
Alpet e luleborës që u këndon lahutar Shkreli
Pse nuk bahesh burrë me pranue
Se me dashtë vendin tand është me pas nishan diellin në sy
Bjeshka do ujkun e vet!
Bjeshka ka këngën e vet!
Ka një tjetër zjarr që ngrohë cepat
Borë mbi borë n’maje kuvend nimfash
Është koha me i lëshue za lutjes së fundit
O Zot, ma hjek nëmën!
Mallkimi le t’u bjerë atyre që deshën me kallë
Çfarë deshën ata në bjeshkën tonë!?
Në kohën e ikjes së madhe këtu na shpëtoi
Uji i bardhë tamël
*
Pergamenë me bojë kanë
vajza magjike Pentza shkruan urtësinë
Alkimi dritë yjesh vizatohen qiellit
*
N’behar uji i egër e bartë farën ( si Varkën e Noas) në fushë
Uluni, edhe në gjumë kur merrni frymë
Bjeshka ruan farën tonë!
* Procopi historian bizantin me (565), jep përshkrimin për lokalitetin e shënuar si “Pentza” që zëvendëson emërtimin si Siparantum e që më vonë merr trajtën “Pek-Pekia-Peja”.
