Në historinë e lavdishme të qëndresës shqiptare, emri i Ibrahim Uruqit zë një vend të veçantë. Ishte pranvera e vitit 1999, kur në përballjen e ashpër me forcat serbe në Marec, ai ra heroikisht në mbrojtje të tokës dhe popullit të vet. I njohur nga bashkëluftëtarët me nofkën “Hushi”, ai mbetet një figurë e paharruar e rezistencës sonë kombëtare.
Me një shpirt luftarak dhe përkushtim të palëkundur ndaj lirisë, Ibrahim Uruqi iu bashkua Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës në ditët më të vështira për vendin. Ai dha gjithçka nga vetja, me bindjen se liria nuk është dhuratë, por një e drejtë që fitohet me gjak dhe sakrificë.
Para se të merrte armën, ai ishte një aktivist i vendosur për çështjen kombëtare. Shkruante parulla në mure e rrugë, që të thërrisnin për liri dhe vetëdijesim, duke rrezikuar çdo ditë jetën e tij. Fjala e tij e guximshme ishte po aq e fuqishme sa edhe pushka që më vonë mbajti në dorë.
Ibrahim Uruqi nuk e kërkoi luftën për t’u bërë hero, por sepse nuk mund të rrinte duarkryq përballë padrejtësisë. Ai ishte njeri i thjeshtë, por me zemër të madhe, i gatshëm të japë gjithçka për të ardhmen e vendit të tij. Pas rënies së tij, familja mbeti me plagë të hapura, por edhe me krenarinë e një emri që do të jetojë përjetë.
Bashkëshortja dhe dy fëmijët e tij – Albulena dhe Endriti – janë rritur me nderin që babai i tyre dha jetën për një kauzë të madhe. Në nder të kujtimit të tij, në fshatin Bresalc është ngritur një lapidar në oborrin e shkollës fillore që sot mban emrin e tij.
Ky institucion është shndërruar në simbol të kujtesës dhe respektit për ata që sakrifikuan për lirinë që sot e gëzojmë.
Figura e Hushit është një dëshmi e fortë se liria e Kosovës u pagua shtrenjtë. Ai mbetet një nga emrat më të ndritur të kësaj toke, një udhërrëfyes për brezat që vijnë dhe një kujtim i përjetshëm për ata që nuk u kthyen, por që na lanë një atdhe të lirë.
