Xhevat Latifi
E bëhem se marsi ka amanetin në gji
Ai gjumë i ftoftë tash i trembet diellit
Pështillet në bojna fustani,
tani nuk mbaj mend
Shallin që kishte në gushë
As komçat e këmishës me pika të kuqe
Thembra tha therr ështē pika e loçkës
Duke pritë ditën kur ti kthehesh me behar
Më pas le tē nisë lule thana udhën e vet
Dikur kur te gjithë ta kenë harruar ajo kuqet
Si faqet tua kur don me harru diçka që mbuloi nata!
Si trapi i një kasolleje të vjetër ku ti pret me i hy fushës tatepjetë
Udhë i thënkan kësaj duke pritë stinet me u zbardhë e me u ba jeshile
Nuk them se jam lodhur me të pa serish
Duke çarë borën në shteg me ujkun
Duke rrokullise trupin në fushen me lule
Ose duke gjuajtur ombrellën me të ra shiu i verës curril në gji
Më duket se po të shoh krahët mbushur molla
ftonjtë tek fut në arkë duke kujtu nanën
Ja ketu jam, në cep rruge pres dhe shikoj nga larg dritaren
Nuk them se jam lodhur ani paksa gjunjtë ecjen heras ma huqin
Nyje pas nyje shtrëngoj të mos dridhen.
Ngre duart përpjetë në një ritual që kujton
gjamēn e burrave
Banu e gjallë e më thuaj a qajnë burrat
A ështe gjama e burrave kangë a vaj
leshrat e shkrefun ndryshe thinjen ne veri
Luginës së ujqërve të bardhë
një krisme pushke i shkon tej per teje
E sheh je ajo ti,
me krismë e bën punën e lajmsit- lindjen e trimit që vjen tuj ardhë
Një grua si ty një herë në njëqind vjet takohet.
XL@ mars 2021
