Mbrëmje. Mbrëmje e zakonshme e mërzitshme vjeshte. E ftohtë dhe me lagështi. Një prej atyre mbrëmjeve, kur dëshiron të futesh nën jorgan dhe, me gotën e çajit afër, të lexosh ndonjë libër interesant. Pikërisht në një mbrëmje të tillë po rrija në shtëpi dhe rishikoja një film të preferuar në televizor. Befas dera trokiti. Çudi. Ishte ora dhjetë e natës, por s’ke ç’bën. U nisa drejt derës. E hapa. Në prag qëndronte një djalosh me kostum dhe këpucë të zeza. Në këpucë dhe kostum, pavarësisht shiut, nuk vërehej asnjë pikë uji. Ai ngriti sytë dhe pyeti: – Lis Ahishta? – Po, pse? – Erdha sipas thirrjes. – Çfarë thirrje? – Sapo më thirrët. Tekstualisht deklaruat: “Do t’ia shisja shpirtin djallit!” Keni deklaruar kështu? – Jo – Atëherë, edhe një herë. Unë sapo morra një thirrje nga një burrë me këto të dhëna. Në cilin vit jeni lindur? – Në vitin dy mijë. – Аha, kuptohet. – Çfarë? – Është bërë një gabim. Më falni të kaloj. Duhet të plotësoj letrat. – Çka të plotësoni? Nuk po kuptoj asgjë. – Tani do t’ua sqaroj. U spostova dhe i propozova të hynte në kuzhinë. Ai falënderoi dhe filloi të hiqte këpucët. Unë vendosa çajnikun dhe u ula përballë tij. Burri nxori disa letra dhe nisi të kërkonte diç. Pastaj, mori një letër dhe ma dha. – Lexojeni Unë fillova ta lexoj: “Unë, i poshtëshënuari, konfirmoj, që thirrja lidhur me aktin e shitjes së shpirtit ishte në adresë tërësisht të gabuar. Këtë e garantoj me nënshtrimin tim.” – Çfarë absurdi? – Reagim tipik, – me melankoli u përgjigj mysafiri. Po të sqaroj. Unë jam personifikim i kaosit, ligësisë dhe shkatërrimit, vuajtjeve, torturave e kështu me radhë. Një adash yti, madje edhe me të njëjtin mbiemër kishte shprehur gatishmërinë për t’ma shitur shpirtin, por në zyrë e kanë ngatërruar adresën dhe ja ku jemi. Unë po dëgjoja gojëhapur dhe as që e kisha vënë re, çajnikun që po ziente mbi sobë. Atëherë mysafiri lëvizi në stol dhe kërciti gishtat. Zjarri u shua. Kjo nuk ishte shaka. Tani e kuptova që kjo ishte e vërtetë. – Epo, të thashë. T’i nuk besove? – Po si kështu? – Me telepati, – me ton të njëjtë u përgjigj ai, – pastaj, të kalojmë në “ti”. – Ti mund ta bësh edhe këtë? – Unë mund të bëj shumë gjëra. – Po si të quajnë? – Epo, ju më quani Djalli. Nëse më pyet për moshën, do ta thyej qafën. Jam lodhur nga pyetjet. Kudo që shkoj gjithnjë më pyesin. Epo nuk e di sa vjeç jam. Veten e kujtoj vetëm kështu. Pi duhan? – ai mori kutinë e cigareve, nxori një dhe e ndezi. – Jo. – Dhe me të drejtë, mos e pi. Unë e derdha çajin në gota. – Ke diç më të fortë? – pyeti ai. Unë nxora nga frigoriferi një shishe birrë, që kishte qëndruar afro dy muaj. – Vetëm këtë. – Edhe për këtë të faleminderit. Ka kohë që s’kam pirë diç të tillë, e nganjëherë më pihet fort. Por nuk kam kohë. Ndërsa po flasim, nënshkruaje letrën, të mos harrojmë. Unë nisa të kërkoja një stilolaps, por ai më ndërpreu: – Me gjak, nënshkruaje me gjak. Unë shpërtheva gishtin dhe u përpoqa ta nënshkruaja, por doli vetëm një njollë e trashë ngjyrë të kuqe. Ai sërish kërciti gishtat. Plaga u mbyll, gjaku u tha, letra u fut në portofol. – Pra, ti punon në Ferr? – guxova të pyesja. – Epo, punoj në “Institucion për dënimin e atyre që jetojnë padrejtësisht”, por mund të quash edhe Ferr. Tekefundit krejt kjo është subjektive. – Po kush hyn te ju? – Shumëkush. Ekziston purgatori klasik me shtatë rrathë, siç e ka rrëfyer Dante. E ke lexuar? Unë pohova me kokë. – Mirë, – vazhdoi ai, – Pastaj kemi “Departamentin e të dënuarve përjetësisht”, këta janë ata që kanë vdekur në burgje. Është edhe favoriti im: “Departamenti për talente”, siç e quajmë ne. Aty e kam një të parapëlqyer. Quhet Kadare. Ke dëgjuar? – Natyrisht. Islamil Kadare? – Pikërisht ai. Është interesant të bisedosh me të. – Po si erdhi ai te ju? – Për morfium. U befasova, përse Kadare mbahej në Ferr. Pastaj pyeta: – Me çfarë dënimi? – Ia kam lehtësuar, vetëm rishikon kujtimet dhe vuan, por kjo i mjafton. Është i trishtuar i gjori. pastaj Djalli ngriti sytë dhe shikoi orën: – Atë, është koha! – Epo, unë duhet të shkoj. Faleminderit për mikpritje. Ma shtrëngoi dorën dhe nëpër korridor doli nga banesa. Shikova nga dritarja, duke pritur për të dalë nga hyrja e pallatit, por nuk vërejtja gjë. Atë natë nuk më zuri gjumi, mendova gjatë për fjalët e tij, madje mendoj akoma, ndonëse nga kjo ngjarje ka kaluar shumë kohë. (Kryelajmi)
Selim Sylejmani
