Sadete Tërnava – Osmani
Si ngaherë po e shpalos qiellin
Dua të të dërgoj ku kurrë s’ke menduar
Në një gdhendje mbuluar me gjethe
Të pushosh e diellin ta ngrohësh
Ta mbash ne gji atë jehonë zemre
Këtë aureolë po ta fal
Bëje muze të dashurisë
Qetësinë e ëmbël si buzëqeshja jote
Mik jete e kam bërë
Roje dhe hije pushimi
Ngarendur fishkëllimave të jetës
E ktheva në melodi për ty
Se pasionin si askush tjetër
As unë nuk e ndryshova
Te tillë po ta lë si atëherë
Merre edhe këtë parcelë kopshti
T’ lutem bulëzoje e ujite me vesën e mëngjesit
Nxirrja inatin djerrinës jetë
Kurrë mos të braktiset nga ëndja
Nga qejfi yt në horizont
Dritë e hije edhe kur s’je të të bëj
