SHKËLZEN HALIMI
NË PAFUNDËSINË E VETMISË
( Katër poezi )
HESHTJA
Të pata thënë:
në këtë shtëpi banon vetëm vetmia.
Është një shtëpi e vjetër,
shtëpi e harruar, e ngritur në një hapësirë të padefinuar.
Askush nuk troket në portën e saj.
Që kur jam futur aty,
asgjë nuk ka ndryshuar.
Është e njëjta pamje,
e njëjta pasqyrë që m’i përsërit pamjet.
Aty diku është edhe rafti,
ku e kam lënë librin e shpirtit.
Janë po ato mure që mbulohen me lagështi.
Herë – herë më kaplon një zjarrmi e çuditshme
dhe ndjej sikur dëgjoj zëra që vijnë nga largësitë.
Dikush më thotë: po të presim.
Ndoshta zërat më vijnë nga bota e fshehtë e të vetmuarve,
nga ajo botë mbi të cilën përhapet qielli i dhembjes.
Të thash se këtu asgjë nuk ka ndryshuar.
Në raft edhe më tej është libri i shpirtit
dhe më kot mundohem ta deshifroj.
Është shkruar me një gjuhë të çuditshme.
Është gjuha e të vetmuarve,
të cilët mjet komunikimi kanë heshtjen
KAPËRCIMI I HAPIT TË FUNDIT
Jemi nisur rrugës që na mungon
Drejt yllit të fikur
Në këtë shteg na janë arratisur edhe kujtimet
Që i ruanim në gjirin e ngrohtë të nënës
Përtej xhamit të mjegulluar një botë
E humbur në stinët pa emër
Në ngjyrat e errësirës
Ne pemët pa gjethe
Ka ikur edhe gjumi bashkë me përrallat e lokes
A do ta gjejmë veten atje ku bëmë hapin e parë
Apo do ta kapërcejmë hapin e fundit
E ta mashtrojmë vdekjen me një grusht dhe nën sqetull
Që e ruanim për lulen e ditës së parë të pranverës së humbur
Bashkë me të dashurit tanë që kurrë s’u kthyen nga largësitë
E fundosura në harresën e shpërndarë atje ku heshtja
Tradhtohet nga kukuvajka që na paralajmëron
Se duhet të nisemi rrugës që na mungon
RRUGA DREJT VENDLINDJES
Asnjë rrugë s’na çon në vendlindje
Asnjë kohë s’na përcakton moshën
As jemi lindur, as kemi vdekur
Në asnjë faqe të historisë s’mund të strehohemi
Kujtime të shpërndara ndër vite
Ëndrra të lëna përgjysmë
Në mungesën e gjumit të fshehur
Pas ngjyrave të errësirës
Dhe kur piktori t’ia jep dorën e fundit mëngjesit
Do të shkrijnë akujt e brigjeve të zemrës
Pamjet e blerta do të varen në qepallat e përlotura
Kur u ndamë në stacionin e pritjes
Zemrën e lash pranë dhembjes sate
Me heshtjen bashkudhëtare
U zhduka nëpër dimensionet e errësirës
Në kërkim të ilaçeve për ta shëruar vetminë e mbyllur
Në botën e harresës
Do të jem aty, patjetër
Në stacionin e pritjes
Ku takimet dhe ndarjet
Zhyten në lotin e dhembjes
Për rrugët e humbura që çojnë drejt
Vendit të lindjes
Dhe vendit të vdekjes
Do të vijë piktori i mëngjeseve
Do të shkrijnë akujt e brigjeve të zemrës
Dhe do t’i mbledhim kujtimet e shpërndara ndër vite
Ëndrrat s’do t’i lëmë përgjysmë
As gjumi s’do të na mungojë
Me ngjyrat e errësirës do ta pikturojmë fanarin
Do ta ndriçojmë qytetin pa drita
Stacionin e pritjes
Dhe rrugën që do të na çojë në vendlindje
NDALIMI I ORËS
Ta hapim portën e odës së vetmisë
Dhe që andej le të fluturojnë lutjet
Ditët e gjata të pagjumësisë
Frymëmarrjet e rënda
Plagët e shpirtit
Pastaj ta marrim vetminë dhe ta çojmë pranë bregut
Le ta rrahin erërat e forta, valët e detit
T’ia hedhim lëkurën e mallëngjimit
Ndoshta do ta ngrohin kujtimet
E ndrydhura midis rafteve të librave
Që flasin për heshtjen, netët pa dritë
Për ulërimën e ujkut
Korbin e Edgar Allan PO-es
Dhe kur t’i gëlqerosim muret
Dhe kur ta ndalim orën
Në shtrat do ta lëshojmë trupin
Dhe do ta mbyllim portën
Dhe do të lutemi që ta gjejmë
Pikën e fundit
Në pafundësinë e vetmisë
________________
Shkëlzen Halimi u lind në vitin 1961. Ka diplomuar në Katedrën e Gjuhës dhe Letërsisë Shqiptare në Fakultetin Filologjik në Shkup. Ka punuar në gazetën Flaka, Bota sot, Fakti. Aktualisht punon në gazetën Koha. Ka botuar veprat “Ujem dashurie” (poezi), “Qeshje pa zë” (poezi), Beti blu në Bit Pazar” (poezi), “Rruga kobër” (poezi), “Lule në shkretëtirë”(poezi), “Agshol i grisur (tregime), “Vdekja e Vincentit (tregime), Oda e rrëfimit (tregime), “Kthimi” (roman) etj. Shkëlzen Halimi ka shkruar edhe disa drama që janë inskenuar në Tetovë, Shkup e Kumanovë. Është marrë edhe me përkthime. Jeton dhe vepron në Shkup.
