Libri

NGRICAT E HARRESËS MBULUAN STINËT

FARUK TASHOLLI

NGRICAT E HARRESËS MBULUAN STINËT

( Për miqtë që prehen në amshim dhe qytetin e Rozafës )

LETËR IBRAHIM RUGOVËS

Unë nuk të vij te varri, Ibrahim
As për ditëlindje as për ditëvdekje – hiq,
Nuk dua ta zbeh të bukurin kujtim
Kur tarracave, Prishtinës, rrinim si miq.

Te varri yt vijnë sa për pozë
Politikanë poltronë të kohës së re,
Intrigantë të shkathtë me kravata rozë
Që veten e shohin si yje mbi re.

Vijnë edhe ata që të shanë me afsh
Injorantë kokëbosh, kameleonë pa fytyrë,
Vijnë ata që me djallin hanë bashkë –
Veç në pushtet të vijnë me çdo mënyrë.

Unë nuk të vij te varri, Ibrahim
Si thonë gazetat, të bëj homazh,
Ma kanë zënë udhën figurat shqim
Që urrejtjen për ty e kishin tatuazh.

Kur i shoh para kamerave te varri yt
Me qëndrim gatitu kokoroshë të krekosur,
Them me vete, sa kanë respekt, këta konvertitë –
Si Bogdanin turqit të kishin zhvarrosur.

ORA ME AKREPA TË THYER

( Në kujtim të miqve të mi, poetëve boemë,
Mirko Gashit, Tahir Deskut dhe Nehat S.
Hoxhes )

Në rrugën poshtë Katedrales së Prishtinës
Artistët e lodhur i ka zënë gjumi
Me ballin e mbështetur në cepa tavolinash

Vëzhguesit policorë kot e bjerrën ditën
Duke dëgjuar tingëllimën e fjalëve të largëta
Për Pjetër Bogdanin a për zogjtë e Stimfalisë

Kafenetë janë varrosur e kujtimet krejt zbehur
E letrat e zhubravitura në qiellin plot ëndrra
Fluturojnë si zogj të trazuar
Me shpirtin e derdhur fjalëve pa rend

Hajde ta çojmë nga një për fundin e gëzuar
Të tjerët ikën me disiplinë pedante
Teksa lanë anash patrulluat e lodhura
Që presin gatitu të vjellin zjarr prej tytash

U bë vonë e ndër qepalla gravohet
Ora me akrepa të thyer

Është kohë pushtimi apo fillimi i rënies
Së atyre që erdhën me helmeta të rënda
Për ta shkelur qelqin e këngës së boemëve

Jashtë po bie borë e rrugët janë zbrazët
Ngricat e harresës tashmë e mbuluan stinët
Gëzuar se fundi do të jetë i gëzuar
Edhe nëse bulojmë si lulet e dhembjes

Në rrugën poshtë katedrales së Prishtinës
Brenda kopertinave të kujtesës është mbyllur një jetë
Plot zjarmi plot duf plot etje plot angështi
Gëzuar se fundi do të jetë i gëzuar
Së paku jetën ta bëjmë poezi

TI JE KY QIELL JE KY DHÉ

( Për Osman Dumoshin )

Ti nuk je ai atje i shkriri në bronz
Ta thërrasësh shiun në verën e thatë

Je heroi i prekshëm që rrin me mua
Në kafenenë u ngushtë me emrin Alo,Alo
Ku brenda një dite të lume
Hyn kërrusur Prishtina e mërzitur
Dhe del e qeshur në buzën tënde

Ti nuk je ai atje i shkriri në bronz
Duke shkundur gjethet e vjeshtës së vonë
Kalorës i kujtesës para Teatrit Kombëtar

Nuk të ngutin thirrjet as duartrokitjet
Të arrish i pari se vetë del e kthehesh
Te caku i kombit

Ti je këtu me mua e frymon atje me Kosovën që derdh
Gjithë këngët e lirisë në zemër të Prishtinës
Për ta gëzuar ditën me diell e paraverë
Te fundi i kësaj gote që kërkon të mbushet
Përditë dashuri

O heroi urtak që më mban për krahu
Sa e ngrohtë vjen buzëqeshja jote në shi
Ku thëllimi ngrin asfaltin e lagur në nëntor

Prita se më pret kur kthehen dallëndyshet
Nën qiellin me plepa që rigon pranverë
Ti kishe dalë në anën tjetër të bregut
E të vinte keq e të shponte dënesja
Për qepallat e mia të lagura

Ti nuk je ai atje i shkriri në bronz
Je vetë ky qiell je vetë ky dhé
Në zemrën e galduar të Prishtinës
Vetë kjo jetë je

SHPIRT I BLINDUAR

( Mallit të pavdeksshëm për
mikun tim , Alishefik Spahiun,
të zhdukur nga forcat policore
serbe më 1999 )
Të sodisin sy të egër ushtarakësh
Kafshime dhëmbësh policësh të krisur,
Ti ndez cigaren ndër fjolla tymi
Shikon drejt qiellit lirinë e pritur.

Vijnë e të thonë ik se ra zjarri
Ti zjarrin përpin gëllënkë në fyt,
Ti s’ke nevojë të fshehesh te mali
Kur rrezatim drite është trupi yt.

Të pret Tetova me sy mbi Sharr
Mos del mjegullës engjëll i shpëtuar,
Ti zbret legjendat në Ferizaj
Te kënd i përjetshëm Ante i gurëzuar.

Sulen të të zënë të të rrëmbejnë
Policë të trishtuar me armë të rënda,
Të habitur në vete ç’forcë e panjohur
Fushes së Kosovës po të mban brenda.

Ti ua tall turrin ua poshtëron armët
Ulur në ballkon, me cigare, i qetë.
O armë mbi armët shpirt i blinduar –
Ai shpirti yt sa të mbajti në jetë.

SHIKIMI MBI SHKODËR
ME SYRIN E ROZAFËS

Sytë e mi nuk e shohin Shkodrën
Pa syrin e Rozafës nën gur
Që fryn e fryn Bunën e lotëve

Si të ngjitem gurëve të rrëshqitshëm
Latuar me atë lëng syri shekujve
Te rrënjët e Legjendës

Si ta zë Shkodrën me atë shikim të etur
Të atij syri që kullon dhembshuri
E nuk ka kush ia fshin qerpikun

Po dal me ty e dashur butësisht
Në majë të majës kështjellës së ashpër
Ta di më në fund çka është gruaja
Që ia ruan fytyrën qytetit

Vetëm syri yt ma kthen shikimin
Ta zë Shkodrën me zemër
Ku vesa e dashurisë njomë ndjenjat
Bregut të etjeve të Drinit

GURËZIMI I ROZAFËS

Mjeshtër dhe vrasës njëkohësisht
Iu sulën atij trupi me butësi gruaje
E futën mes gurëve egërsisht
Për ta gurëzuar atë qenie të brishtë

Mjeshtër dhe vrasës njëkohësisht
E falën vetëm atë sy gruaje çuditërisht
Të qajë për fatin cung të jetimit
E ta ulë Shkodrën deri në asht
Me vajtimet e shirave të vjeshtës

Mjeshtër dhe vrasës njëkohësisht
Tretën nën dhé a ikën qiellit si pluhur
Pa emër pa varr pa histori

Vetëm emri Rozafë u ngjit mbi kështjellë
E valon mbi të gjithë flamujtë
Në të gjithë qiejtë mbi kurrize malesh
Pas dashurisë së flijuar nga duar të egra

BREDHJET E JETIMIT

Nëpër rrugët e Shkodrës bredh pa fund
Jetimi i vetmuar me sy të përvajshëm
Duke kërkuar deri në breg varri
Hijen e Nanës që e tresin mëngjeset

Malli i tij varet si balonë e fryrë
Në retë e mbushura qumësht të ngrirë
Si malli pëlcitës i Filip Shirokës

Ai bredh e bredh pas hijes së Nanës
Pas asaj hijeje që përpihet nga hijet e maleve
Pas asaj hijeje që e fshehin avujt e lumenjve
Ku takohen në atë cep të Shkodrës

Nëpër rrugët e Shkodrës bredh jetimi
I vetmuar i humbur derisa pret mbi kokë
T’i bie përkëdhelja e dorës së Nanës
Ajo dorë e mbetur përjetësisht e ngrirë
Që ia fryn atij detin e mungesës

 

You Might Also Like