Blerinë TËRBUNJA
MËKATET E MIA KANË HELMUE BJESHKËN
( cikël poezish )
AROMË DASHUNIE
Bukuria jote vërbon,
a me zë besë
me sy të verbër po të shoh!
Buzëqeshja jote
mi sjellë mrapsht ndjenjat e maruna peng dikur
prej dikujt…
Ti po i merr për jetë e përtej kësaj jete…
Eh buzët e tua shpirtiit mi bajnë fllad,
dashunia më merr,
prej një vrime drite tek tjetra.
në trup ku hyn dhe del ashtu e verbër
Të shohë mirë, të ndjej shumë,
derisa në përhumbje të ambla mjaltë… rrëshqas.
Afrohem
të puthë thell në shpirt e përtej shpirtit,
zemra më rrehë si e çmendur
valëve të ngrohta të këtij universi
Të ndjej afër, shumë afër, aq sa tundohem
zgjas dorën të afrohem sy verbër
andërr
pranë dritës së kësaj dashunie.
SI ME E BA DITEN ME DIELL
Duket sikur momenti po ikën
tinzërisht
t’u i gjujtë do thërrime buke
si gjurmë pas vetës
udhën mos me harrue.
Kalanë e andrrave
vet e kam ndertue
Ti,
veç një grusht dhe e hodhe në temel
sa për adet
nëpër derën që ta çela vet
hyre
sa për me mbetë andërr
Të lutem, mos luej me yje
se veç Zoti e di
si ka me na pushtue nata!
Je i lindun me këmishe
nuk je ma me mue,
I tani je në mue
Jam nal e po mendoj
mos arrije me të mrri,
me të shkund
e me të kapë në dorë
sikur mollen e mëkatit!
E ti, lazdran
ndoshta pret serenad me të knue,
por dije që dita jeme nuk e ka
hijeshin e tillë.
Hajde më trego në vesh
qysh me e ba
këtë ditë me diell përseri ….
ODA E PRISHUN
Ma prishën odën
që as plumbat e armikut nuk e kanë rrëzue
Çeremidët e kuqe ja hodhën përtoke
muret e plasarituna ja shembën me të rame
dyer e dritare i bënë copë-copë me sakicen e gjyshit
Burrat i zhveshën tirqit
plisin e bardhë e hodhën në bunar
e ja msynë kroit me u flladitë
me e la marrën e syve
Me dru ahu ndezën zjarr Maji
për me festue zhveshjen e katunit prej zakoneve
Armiqtë ja kishin frikën rekës që gumzhonte
përskej odës sonë
portretit të Zahirit në ball të oxhakut
Ma prishën edhe ditën
oborri i shtëpisë nuk po i ngjanë ma të kalumes
e paskan vesh me kostume të bardha
deri në flokët e thinjura
Kambëkryqi i babës bri oxhakut
po qanë përmes meje
për plisin e bardhë të gjyshit
mbetun amanet
Oda ja nisi me na kqyrë shtremtë
PYELLI I HARRNUEM ME GARDHIN E MËKATIT
Një degë lisi u rrëmbye pas meje
Bestytnia thotë se i kam borxh
mëkatet e mia kanë helmue bjeshkën
Gërshetat e saj ma zunë Diellin
jam zanue me britmat e pyellit
në mëkatin tem kam ra në kurthe
As tamël gjini nuk ka për zanën e mëkatit
asht i shurdhër qielli në britmën e saj
kot shkelë me kambë gjethet e rame për toke
në tokën e huej, nuk ka kafshatë të premtueme
Marrëzisht e dashunume në lulet e para
nuk arrijë me i prekë
më ka zanë haku i lotëve
Jam zanue me besën që ja dhash vetës
e tashmja jeme iluzion i bardhë asht’
ma grabitën zogjtë e Pranverës me kangët e tyre
Pyelli i rrethuem me gardhin e mëkatit mbeta
se ditët e mija të kam me i sosë në buzëqeshje
deri në gufimin e luleve
