UDHËS SIME
Mendoja se më donin
kur hapur iu fola për jetën
Më përqeshën
Mbeta e vetme
brengave që m’kapluan
duke i kënaqur me mosdaljen time
Një ditë prej ditësh
si në ëndërr u hap një portë
U nisa
për t’i shkuar deri në fund
udhës sime
PËRKULJEN E KAM HARRUAR
Nuk jam mësuar të humb
kundërshtarin di ta përballoj
e vendin tim ta ruaj
Për fatin tim të mirë nuk qaj
veproj
dështimin nuk e njoh
Ngul këmbë
në atë që më takon
pa e tëholluar mirë
fjalën nuk e them
Përkuljen e kam harruar
me kokën lart
arrij ku dua
NJË TOKË TJETËR
Aty ku dashuria është vetëm fjalë
s’ke për kë të vdesësh
Nis e krijo një Tokë tjetër
