E pres pritjen e vetvrarë
Selvete Abdullahu
Kush troket përsëri në portën e hapur
As njeri e as hije nuk shoh
Mes gjymtyrësh dhëmbjen e bëra antarë shtëpie
Se këtu ndjej vetëm karcyllët e natës
Ndonjë mushkonjë që vie vërdallë
Edhe për ato malli sa më ka marrë
E kam filluar ditën tersë
Se kjo kohë
Mua m’i fali përgjysmë mëkatet
Shpirti i pa ngopur që lunate vallën sekondare
E shterri lotin pa e parë në bebzat e syve të errët
Erdhi stuhia e qëndroi këmbëkryq
Unë dhe bota u bëmë armiq
Dita dhe nata aleatë u bënë
Më sfidojnë thua që unë kam faj
Një ushtari pa armë i gjasoj
Kurrrë s’e kisha ditë sa të lulëzuar e kisha terasën time
E zverdhur erdhi e shkoi edhe kjo ditë
Pos qenit që i bie derës të hynte brenda
Askush s’u dukë as nga largësitë
Të zymta më bëhen edhe dhomat e shtëpisë
Kur donin të ofroheshin e buzëqeshje plotë
Unë shpeshë ikja e largohesha
E nxituar nga punët orët numroja
Kohën zotroja
Tani ikin prej meje si prej dreqit
E ngjallin frikën e një dite pa skaj
E një errësirë që diellin e vënë në pikëpyetje
E një melodie trajtësore pa instrumental
Që kurrë se kisha menduar të jem e zgjedhura e saj.
