Sabit RRUSTEMI
HAPE NJË DRITARE PËR MUA
( Cikël poezish nga vëllimi SHIU I BUZËVE TUA )
ÇASTE TË KËNDSHME ME DHIMBJEN TIME
Më përfshive
Përmes një rrebeshi mëngjesor
Më përpive të tërin
Në zjarminë tënde të ikjes
Braktisjes
Udhën e ndarjes e bëre pa mua
Mbeta i vetëm
Gojëhapur mbeta
Trung i krasitur
I përplasur mbeta
Fjalëve të idhëta që zhbirojnë
Mbeta
Ti ike rrugës gjarpërore
Ike dashuria ime flokëshprishur
Buzëvarur
Dashuria ime rrebele
Ike
Pa prekje
Pa puthje
Më përplase tutje
Me hire a pa hire
Ec e dije
Si leckë pa vlerë
Si limon i shtrydhur
Më hodhe
Dashuria ime rrebele
Larg qenies sime mërgove
Çaste të këndshme tash
Çaste të këndshme me dhimbjen time
Po munde harromë
Të tërin
Harromë po munde
U mëkatnova nga dashuria ime
Nga portreti ëndërr
U mashtrova
E vetmja udhë që mbeti
Në vetminë time më ktheu
Me veten pak të çmallem
Nëse mund të çmallem
Në ngarendje pas teje
Larg paskam tretur
KTHIMI NË VETMINË E DIKURSHME
Kursimet e tua
E dashur
Më kthyen në vetminë time të dikurshme
Dhe ëndrra ime e shfrenuar
Askush nuk vie të më trokas në portë
As më shqetëson përmes valësh eterike
Telave të zinj
As edhe ti
Vetëm kujtimet e marra
Vërshojnë qelinë e vetmisë sime
Hap gjysmëdritaren për një cicërimë zogu
A aromë Luleboreje
Zhurma mëngjesore e dramave
Më lë edhe pa këtë kënaqësi
Në grafitet e mureve të kësaj vetmie
Pa dashjen time
Është portretuar melankolia jote
Për ato degë të thyera të Pemës sonë
Ishte rrebesh i papërballueshëm
Dita e Mëparshme që na ndau
E më solli ketu
Ty nuk e di ku të fërfëlloi
Tash vetëm mund të të imagjinoj
Në je vetëm me liqenin
Apo me bregun që gërryhet prej etjes
Mund të jesh dhe në valët e trubullta të ndonjë lumi
Apo emri të ngjashëm
Mund të jesh patjetër
Dhe me kujtimin tim
E dashur
S’ mund të më shmangësh dot
Në këtë vetmi ku më ke dalldisur
Pritjen time e ngjyej me gjak
Dhe një liqe tjetër vizatoj
Po vërshohet nga loti yt
Mjellma e ëndrrës nuk shfaqet dot
As që dua ta skalis në këtë vetmi
Ajo e ka liqenin
Ujin
E freskinë e malit
I ka dhe sytë e mi që e kërkojnë
Një ditë
Në një nga ato ditët e mia
Mund të shfaqet ajo Mjellmë
Mes krahësh me Luleborë
Dhuratë joshëse
Për ta shkundur këtë vetmi
LIQENI I VETMISË
Liqeni i vetmisë sime
Nuk është ai Liqeni që ti e ke para syve
Në vend të brigjeve
Muret e rrethojnë
Palmat i mungojnë
Dhe gjithçka tjetër që është halore
Dhe bimët
Dhe lulet
Dhe uji
Dhe mjellmat
Siç i mungon dhe ti
E nuk ndihesh e gjallë kund
Po ka diçka tjetër liqeni i vetmisë sime
Çfarë nuk ka ai liqeni që ti mund ta kesh para syve
Në vend të palmave ka siluetat tua hije
Në vend të atij pylli halor
Ka kujtimet që s’ vyshken
Në vend të bimëve
Luleve që mungojnë
Ka imazhet e buzëve tona
Puthjet që kanë lënë gjurmë
Ato tashmë janë vazo me lule
Në liqenin e vetmisë sime
Në vend të ujit që mungon
Nga hapësira e qenies sime
Kanë vërshuar rrëke
Përrockat e mllefit
Liqeni i vetmisë vlon nga dhimbjet
Të cilat
As i hap
As i prek me dorë
Mjellmën e liqenit tënd
Që e ke para syve
Sekush ma grish
Ma ngacmon
Ajo ulë qafën e gjatë
Mbledh flatrat
Humbet në kaltërsinë e paskaj
Në dhimbjet e mia le të mos notojë
Nuk e ftoj
As e ndaloj
Ti më ngacmove në krijimin e këtij liqeni
Jo Mjellma
Përballu tash me valët e dhembjeve
Ato sa vijnë e fryhen
Mureve përplasen
Shpërthimet e papritura
Liqeni i vetmisë përdridhet
Turbullohet
I tëri vërshohet
Bëhu gati e dashur
Më dhimbset ai liqen i kaltër
Ajo Mjellmë e bukur
Kur e shikonim herë ndaras
Herë bashkë
Nga liqeni i përmbytur i vetmisë sime
Përkulem dhe tash për atë Mjellmë
Po ti e dashur
MË IKE DHE NGA ËNDRRAT
Ti nuk ndihesh e gjallë
Në vetminë time
Mund të hysh vetëm përmes ëndrrave
Po ti më ike dhe nga ëndrrat
As natën e parë
As dhe natën e dytë
As dhe natën e tretë
Nuk m’u shfaqe
Shprushjet e ditës nuk u rikthekan natën
As përmes ëndrrës
Ç’ndodhi kështu e dashur
Që ditët bëhen shekuj
E shekujt zhyten në mileniume
Mos paskemi rënë në lojë të shpifur
Mos
E dashur
Më liro dhe nga kujtimet
I PËRHËNUR
Pa kujtohu pak e dashur
A mos ke dëgjuar për përhënien time
Mos më ke parë rastësisht nëpër natë duke i zgjatur duart kah ty
Mos më ke dëgjuar duke lëshuar zë
Pa kujtohu pak e dashur
Emrin e kujt kam përmendur
Ashtu i përgjumur
Kujtohu kujtohu
Më ke pasur mes krahësh
Mes gjinjësh
Mes tërë qenies sate më ke pasur
E dashur
Kujtohu pak
A jam dhe tash i përhënur
Kur s’ di kujt po i flas
E s’di kush po më dëgjon
Dhimbjet e mia askush nuk po i prek
Nuk po i shëron
Shfleton
As ti e dashur
As ti
A unë
Të dua, e dashur
Të dua edhe kështu i përhënur
Të dua edhe kur nuk më fton
Edhe kur tutje më shtynë me tjetrin… ah
A s’më ndërron e dashur
Fol
Po fol
Se ndryshe nuk shprishet përhënia ime
Fol
E digje dhimbjen time
Përhënien
Vetminë
Ama dhe unë
Kujt po i them e dashur
Ajo është shporrur dhe nga ëndrra
SHIU I PASDREKËS
Qielli i vetmisë sime mbushet nga retë
Prej avujve të mllefit
Ato ndeshen
Sa thërmohen
Në njëra tjetrën shkrihen
Pastaj sërish mblidhen
Në ndeshje të reja përplasen
Vetëm i vrojtoj
Këto furtuna në qiellin e vetmisë sime
Dhe pres
Pres shiun që zbut token
Natyrën time të mlleftë
Dhe tërë ato të çara në mes nesh e dashur
Mureve të bardha të këtij qielli të mërrolur
Nuk më trembin ca pikëla shiu
As ca kokrra breshëri
Që si krrokamë korbash
Rrapëllojnë nëpër dritare
Le të bien
Le të bien
E le t’ja shuajnë etjen vetmisë sime
Se më ropën
Shpirtin ma hëngrën këto mllefe të amullta
Në vetminë time të qullur
Se si m’u përftove
Ashtu e qulltë
Flokësh e faqesh
Me shi a dashuri
Mes puthjesh të mia
M’u përtove ty
A s’më pate thënë njëherë
Në atë qytet
Kur na qulli shiu
Mos më thuaj që je e bukur
Mos më thuaj të dua
Pa m’i parë flokët e qullura
Rrëketë e shiut nëpër faqe
Pa m’i parë
Se nuk dua të të gënjej
Ah dhe ky shi
Po t’ishte vetëm shi
Që njomë imazhet e një pasdrekeje
Më kthjelli pak
Më bëri të ndihem i paharruar
Po dhembjen s’e shëron
Nga vetmia s’më heq
E dashur
Muzikën e hapave t’u pres
Me atë melodinë e qetë të ecjes
Pres
HYR PAK MË BRENDA
Nuk po e ndjej përmendjen tënde
Zërin që vie me ndërprerje
Shenjën se po frymon diku
Hyr pak më brenda
E dashur
Shkundullomë nga kjo përhënie
Mos lexo vetëm me sy
A nuk po e sheh veten tënde në sytë e mi
Apo veten time në sytë e tu
A jemi të kristaltë si ato pika loti që mbushkan liqenin tim
Që tash unë jam më i pasur edhe me një liqe
Liqeni i dhembjes kristal
Apo sërish po lexoj keq mes rreshtash
E dashur
Më thuaj
Meqë arti i të shkruarit
Na qenka dhe dhembje
A mos provove për të parë se si dhemb edhe tek unë
Çfarë ofshamash lëshon
Më harxhove të tërin
E dashur
Duke më kursyer
Për t’ mos i prekur thellësitë e dashurisë sime
Që fshihen tek ty
Vëre dorën aty ku rrah diç edhe për mua
Ato troktije të shqetësuara ç’ thonë
Pastaj më rrëfe
PAS KREJTË FJALËVE
Mund ta marrë me mend ankthin tënd
I tëri brenda tij jam
Zëri yt më shkund
Pas krejt fjalëve
Hape një dritare për mua
Kurrë s’ kam mundur ta ndëshkoj
Atë që e dua
Mbaje mirë në mendje kete dashuria ime
(14.04.2005)
