Gjilani mbeti dhe pa një frymë qytetarie!

Ai mbetet prajshēm si nje ujë i qetë që prek bregun, mbase nuk kishte kujt t’i thoshte dhe shumë urtësi të tjera, por, ata që deshtën kuvenduan se si munden gjërat të ecin dhe ndryshe! Ai deri vonë sa nuk e la cigaren mbante një çantë krahut ( gazetarie), hera herës një shall, zatën nuk jane ndryshe gurët petak, janë si hijet e lisave, protestojnë nē heshtje, nuk vejnë bryla por as nuk i vëjnë dorën diellit!

A e pimë i kaffe t’pjekur një refuzim estetik, i thashë herën e fundit!

– E pime ore por kësaj here pa cigare!

Mirepafshim Hasan Bunjaku, do rilexojmë tashti ndryshe librin: Një gjakim i pafat!

E po keshtu zatën e kane burrat fjalë pak! Defagjijte e dalluet biejnë rreth pak lisave të pa prerē në Gjilan..