VASHA E ERËS II

VASHA E ERËS II

Një puhi e lehtë e ëmbël
fletëzave të një mëngjesi
ia shprushi atë floknajë motesh
që i vareshin mbi fytyrë

Vasha prej puhisë u tremb
e u fsheh poreve të dashurisë

Mali zemërndezur me shpirtin zjarr
nuk la shteg pa ecur
as Lis pa pyetur

Vashën e përpiu pappritur toka
honeve të pafundshme të shpirtit
e nuk u pa më

Mali trazoi shkamb e gurë
flatrave të shqiponjës sa kepin kaptoi
si furtunë u lëshua luginave
midis reve shkreptiu pastaj
moteve nëpër stuhi

Bjeshka u zhvesh prej blerimit
e mbeti asht e lëkurë
pa një kokërr dhe

Fusha përgjatë rrënzave
ia ruajti shpresën
po Vasha nuk u shfaq kund
e Mali s’pushoi së kërkuari

Ag e terr përditë Bjeshkës së Thatë
ndrydh e shtrydh veten deri në palcë
sa dhe zemra e gurit nis e pikon

Diku bunoi një krua
pastaj një përrockë
e nuk mungoi as lumi

Thellësive të padukshem
thonë u krijuan dhe liqej

Po Vasha përmes krahëve të erës
strukej nëpër pore të Bjeshkës

Malin e kaploi një dhimbje e madhe
së brendshmi e dogj flakë
sa mallkoi Bjeshkët anembanë
e motet që kohojnë mbi to

U dogj, thonë, nga dashuria për Vashën
deri në hi
e askush më nuk e pa

Vetëm dalldia e mallit kur e trandë
i tërë hiri ringjall të tijën frymë
e gjëmon
me themel e shkund Bjeshkën
e çdo gjë të gjallë

E nuk ndalet, thonë,
derisa ajo Vashë Ere
mallin e shpirtit t’ia shuajë

(1 maj 2020 )

VASHA E ERËS III

Një puhi e ëmbël ndjenjash
fletëzave të një mëngjesi
ia shprushi atë floknajë motesh
që i vareshin mbi fytyrë
Andrrës së panxënshme të Malit

Prej puhisë u tremb Vasha
nga droja se po rrëmbehej prej Erës
poreve të dashurisë u fsheh

Mali zemërndezur me shpirtin zjarr
Nuk la shteg pa ecur
as Lis pa pyetur
kah shkoi ku mbet

Vashën e përpiu thellë diku toka
honeve të pafundshme të shpirtit
e s’u pa më

Mali trazoi shkamb e gurë
flatrave të shqiponjës sa kepin kaptoi
luginave u lëshua si furtunë
e u ngrit përmes reve shkrepëtiu
moteve nëpër stuhi

Milienumeve të shkuara
Bjeshka u shkrumua prej vetëtimash
zjarresh e vërshimash
derisa u zhvesh e tëra
asht e lëkurë mbeti
pa një kokërr dhe

Përfundi saj
një fushë e re
gjerë e gjatë u krijua
sa për t’ia zgjatur jetën
e për t’ia ruajtur shpresën
po Vasha nuk u shfaq kund
e Mali s’pushoi së ëndërruari për Të

Ag e terr përditë Bjeshkës së Thatë
ndrydh e shtrydh veten deri në palcë
sa dhe zemra e gurit nisi të pikojë

Diku bunoi një krua
një përrockë pastaj u çelë
e s’mungoi dhe lumi

Thellësive të padukshm të Bjeshkës
thonë dhe liqej u krijuan
ku në qetësinë e plotë të Natës
lahet Vasha e shkreh flokët
dhe ëndrra të reja përpushë
e zhduket prapë
përmes krahëve të Erës
nëpër çdo pore të Bjeshkës

Mali kaplohet prej dhimbjeve
zjarrmive të pamatshme digjet flakë
e shpirti s’i del
pa e strukur në gjiun e Tij atë Vashë

Moteve që kohojnë mbi Bjeshkë
nga dashuria për Vashën
thonë të jetë djegur deri në hi
e të jetë ringjallur në Shpend

Sa herë dalldia e erërave
shkund Bjeshkën
ai Shpend
përmes flatrash rrahë furtunat
mes dredhash të papara zhytet
për ta nxjerrë prej kthetrave atë Vashë
që nuk e lë për të vdekur
as edhe njëherë

( 2 maj 2020 )