Arratisja e lumit
Mehmetali Rexhepi
lumi rridhte përpjetë
nuk e gjente udhën e vet
bishtin i lidhën nën shalë
si një kali të harlisur
shtratin i grabisin
shtrihej i molisur
i hoqën dhe jastëkët
stomet e tij jetik
nga doli nuk e shpinin dot
i rebeluar e krejt anarkik
i thyen shtratin horizontal
mbledh gjymtyrët në puset vertikal
rrjedhës tij kaltëroshe
vragat zijoshe
gjymtyrë të këputura
as pilivesa as flutura
pikturë e shpirtit i fanit rrjedhën
gurgullimat ia paqësoi amullia
ata tinguj të lëngshëm
tela të këputur kitarash të ujit
violina të thyera tutje çiftelia
copa të hedhura
dridhje të shtanguara
zukamë shushunjash
mbi invalidë ujërash
vërshëllimë ere thëllëzash të etura
i mbyllur në të zjarrtat korniza
vija e lumit një gjarpër i vardisur poetit
pa këndshëm mblidhej e këputej
në sfond joshte kaltërsia
gjarpri helmues ngrihej sakaq
nuk i ndërrohej as lëkura
zvarranikut nën saç
përderisa rrufetë tytave të shqyera
lakadredhur shfryjnë malit matanë
kujtimi i lumit të lanë
poeti mëtoi shtratin e shpirtit t`ia lëshonte rrjedhës
e kaplonte dëshpërimi një kuçedër prej erës
lum o lum
të është bërë shumëçka e palarë
si ta heqësh vetveten zvarrë
të ndërrosh lëkurën ujore
t`i vësh fikën jetës
vazhdës tënde të mbetur
t`i lësh arkivolin prej gëlqereje
prej dheu gurësh e rërës së vjedhur
padron ngrehinash dyzetkatësh
gjuhën jashtë prore ta mbash
për lëpirje jonesh
ndoshta do të shuash etje
shtegtimit të reve
atje ku u arratis lumi
të cilin e ndiqje
dhe kurrizin i theve
Gjilan, e rishkruar, më 12 kallnor 2020
