Agim BAJRAMI
ME NGJYRËN E SAJ EDHE UNË TRUPIN VESH
( Disa poezi që mund ta përbëjnë një cikël poetik )
S’GUXOJ
S ‘guxoj t’i shoh në sy mëngjeset
T’ju them një mirmëngjes
Sepse do dalë një zë nga nata
T’ma pres fjalën në mes
Kam frikë tashmë ta hap dritaren
Do ish gjë e gabuar
Se djegin plehra në kazane
Dhe ajri është helmuar
S’shkel dot i qetë më trotuarve
Por vetëm me nxitim
Se s’kam ç’u lë në dorë lypsarve
Përveç trishtimit tim
S’më bëhet më ta hap gazetën
Se vetëm “bla bla bla ”
Të gjithë thonë :Themi të vërtetën
Por të vërtetë më s’ka
S’kam më dëshirë të shkoj në kafe
Mbushur me llafazanë
Të gjithë janë trima veç me llafe
Se për protestë s’ua mban
S’kam aq dëshirë të dal perjashta
Pak mendjen të “përhumb ”
Se mund të plasë një sherr mes bandash
Dhe mund të ha një plumb
S’kam më fytyrë të shaj liderin
Që më gënjen çdo hap
Unë e kam ditur që s’më donte
Dhe votën ia dhashë prapë
S’kam më dëshirë të shkoj gjëkundi
Se asnjë rrugë më s’di
Këtu dita lind me krahë pellumbi
Dhe kthehet korb i zi
BISHTA CIGARESH
Ujë , kafe dhe bishta cigaresh
U mbyll kështu edhe një ditë
Mëngjesi shkoi dhe s’u ndje fare
Buzëmbrëmja erdh dhe s’ja pash sytë
U mora veç me veten time
Dhe s’fola me askend sot
Ç’më duhen fjalët e bezdisshme
Dhe llafazantë tru idjotë ?
S’i duroj dot tonet e ngritur
Bisedat që nuk thonë gjësend
Ato shpesh herë më kanë mërzitur
Më bëjnë gjithmonë të ndërroj vend
Teksa tymos ngadalë cigaren
Dhe ajrin gri , mbushur me tym
Më ngjan se shoh trajta përbindshash
Që s’kanë nga to aspak ndryshim
Gjithmonë nga to e kam pësuar
Jo një e dy ,por disa herë
Më është dukur vetja zjarr i shuar
Një trung i flakur në humnerë
Kafe ,rutinë ,bishta cigaresh
Dhe unë pranë tyre që dremit
Buzëmbrëmja shkoi dhe s’u ndje fare
Mëngjesi erdh por s’ hodhi dritë
KUR ÇEL NJË BAJAME
Ti duhet të ishe këtu ,kur çeli kjo bajame
( Të kisha thënë të prisje )
Të ndjejë aromat që u përhapën nëpër bahçe
Dhe sythet nç buisje
Do kisha qejf ta shihje vetë
Si ndërroi dhe qielli dimension
Një re e nxirë , blu u bë krejt
Dhe pse kish rënë mesnata e vonë
Nga trungu befas ca kërcitje
Gjithë ajrin bënë të drithërojë
Ndofta ish pema vetë që fliste
Ca fjalë që s’munda t’ia kuptoj
Veç unë atë çast , papritur ndjeva
Diçka të rrjedhë në trupin tim
(Kur çel një syth s’gëzojnë veç pemët )
Por dhe ne njerëzit, pa dallim
Ju duhet të ishit këtu , kur çeli kjo bajame
Dhe veten në fllad shndërroi era
Dhe pse nuk mbahet si pemë lajmëtare
Nga qiejt u shpall pranvera
FLUTUR
Lëviz rreth meje papushuar
Dy krahët e bukur zë përplas
Krijesë prej qiejsh vizatuar
S’ja fsheh vetvetes gjithë këtë gaz
Dhe pak do zbresë nata vjeshtore
Por ty për këtë s’të bëhet vonë
Ende s’i njeh rrjetat mortore
Dhe merimangën që përgjon
Ajo ka kohë që s’t’i heq sytë
Po pret nga ty veç një gabim
Si një kafshatë të të gëlltitë
Ti je për të një vakt ushqim
Më dhimbsesh shumë insekt i dobët
Që fatin tënd e kujton lojë
Fund -tmerri yt është çështje kohe
Dhe unë s’jam zot të ta ndryshoj
Në këtë botë ku vriten njerëz
Qytete e fshatra pa ngurrim
Ti askërkujt s’i ngjall kureshtje
Vrasja e një fluture , s’quhet krim
Të flas dhe sytë më lëngëzojnë
Dhe ne “dikushi “na përgjon
Ndonëse nga pamja nuk ngjasojmë
Jemi dy të njëjtë , s’e kupton ?
VJESHTËRIM
Vjeshtëron bregu i lumit , këtë mesditë të vonuar
Kjo valë që rreth vetes harkon
Vjeshtëron hapi i vajzës ,që diku shkon nxituar
Me një padurim që dallon
Vjeshtëron gjeth i verdhë , mbi këtë rrap të moshuar
Dhe era qe forcën po rrit
Vjeshtëron kjo shtëpi me çati të rrënuar
Ku askush s’troket më për vizitë
Vjeshtëron kjo avlli e spërkatur nga balta
Ky muzg që s’me hiqet prej sysh
Këta zogj që po nisen në udhët e kaltra
Me shpresë të rikthehen sërish
Vjeshtëron kjo rrugicë me ca pleq të hutuar
Një qen që nuk resht duke qarë
Të zotërit e tij u bënë kohë që kanë shkuar
Por ai ende pret zemër vrarë
Vjeshtëron një copë letër në xhep e harruar
Kaq vite që rrinte e strukur
Në të do kenë qenë disa vargje të shkruar
Sigurisht për ndonjë grua të bukur
Vjeshtëron ky avion që po ngrihet nga toka
Dhe do shkrihet pas pak në hapësirë
Ndërsa rri e shoh , një trishtim me pushtoka
Se me të po udhëton dhe im bir
Vjeshtëron gjithçka rrotull , dhe nuk di që të reshtë
Çdo pemë veten zverdh gjer në maje
Me ngjyrën e saj edhe unë trupin vesh
Dhe bëhem pandjerë, pjesë e saj
