Mehmetali Rexhepi –
do të jesh me kollaren e stinës
përderisa dheu do t`i merrte
vetëm gjymtyrët e tretshme
brezave mugullojnë dromca shëmbëllese
*
do të jesh diku
çasteve të ngeshme
ndoshta vetëm vjeshtak tiparesh
të velura në pasqyrën tënde të larë
mbi lëmimin e saj
pasqyrë katër përmasash
ngjyrë e tingujve të bardhë
fërguar me vajin e avujve të kripur
pleksje ëndjesh për urinë e trurit
a do t`i piqte frutat ky përngjasim
i gjallë i drurit
si kokrrat e qershisë
*
Ai shihte tej këtyre që dukeshin ata
duzina sysh naivë kah qiellorët e Tij
një enigmë bardhësie ua vezullonte
dhe diku i shpinte
mësymjen e ziente
në fulteren e shkronjave
*
Hirësi e Tij
stivë shkronjash kishte shkrirë
dhe ja (sh)krimi
tashmë pasqyrë e shlyer
tutje ndoshta gur i thyer
*
citohej kori i të marrëve të këndshëm
pse Ai lypte të na shkëlqente dëshmia
dhe viteve t`ua qepnim tmerrësisht saktë
copëzat e thyera të ideve qelqore të Tija
*
se kush shfrynte
Imzot
Hirësia të mos fyejë
të anulohen sprovat nga alkimia
pos Atij i shkrepin të tilla
marrëzira qiellore
*
tëhollonte fijet e trurit
t`i kapte e të mos ia treste pafundësia
me një dorë profecie
vijëzonte
mozaikun tuaj e gjeni në yje
mendja një kod dhuntie
sinonim hyjnie
*
kryeradhëve radhëve me sinorë
presjesh dypikësh pikëpyetjesh pikëçuditjesh
si të hyjmë në atë univers
kaq minorë kaq të gjorë
kur të gjithë çelësat
portat e padukshme të gravitetit i përpijnë
e matanë vetëm dhe vetëm një çap
mençurisë i vyshkej virgjëria
*
do të jesh diku
çast i petaleve të trëndafilit
duke lexuar fjalorin e zverdhur të diellit
*
do të jesh diku
bulëz e avulluar loti
lirikë e sfondeve të dijës së thatë
*
do të lësh diku
një gjedhe të ngratë
një gjen te fëmija
i fateve pa nyja
