NË ANËN TJETËR TË ZEMRËS

( cikël poezish )

FLOKU YT DRIDHI RRUGËT

Kur shkove ti
floku yt dridhi rrugët
sytë m’i mbuloi pluhuri i çuar peshë

Malli nuk më la ta kapërcej Moravën
as të dal në majë të Karadakut plak
se Prishtina nuk merrej me vete

Tash po pres të kthehesh te etja ime
me ujëvarën e zërit tënd shkumëzuar
mbi gurin e heshtur të shpirtit tim

Prishtina është e vogël e shpirti im i madh
sa ta mbajë dashurinë tënde brenda
këputur nga pemë e pjekur si fik i skuqur
si një selvi brenda dhomës së vetmisë

Unë sillem sikur luledielli i lodhur
tërë ditën e lume pas shpinës sate
kur ti lind e perëndon si diell
në ditën time të zbehtë

Zgjatma rrezen e fundit vetëm një herë
të vij me ty
edhe në anën tjetër të zemrës.

DITËN QË TË NJOHA TY

Ditën që të njoha ty
brenda ngazëllimit tënd
pushonin sytë e mi

Të parën puthje nga ti e mora
shijova dashuri

Përditë digjem me diellin
aty tek buza jote
i larë në gaz e lot

Dhe jam
i mjeri më i lumtur i kësaj bote

DO TË VISH TI

Shpirtrat e të vdekurve
vijnë afër varreve dhe qajnë
në bregun nëntokësor

Po ti a do t’vish
te Shtëpia ime e Përjetshme
a do ta lësh në gjysmë kafenë
për hir të dashurisë

Do të vish ti
me kurora qëndisur me dorë

Në çdo petale si pentagram
gjaku im rrjedh pikë-pikë
ti do të vish te kjo Shtëpi
para se të shkulen yjet nga qielli

unë do të bëhem ti
do të ta thith frymëmarrjen
me buzën time

Prit o natë prit
derisa në krahët plot gjemba
të çel trëndafili

MBULOMË ME ZAMBAKË

Sytë e mi
në mjegull po shuhen
pak nga pak

Ti puthma gjoksin zemër
mbulomë me zambakë
në këtë ujvarë lumi

jam pema që rritem deri në qiell
mbushur me zogj
jam kënga
kroi që rrjedh
nëpër kohë

buza ime e djegur

TI JE DITA IME

Asgjë nuk ishte kaq e thellë
sa dashuria ime për ty

Pema ime e etur
që rritesh brenda meje
në sytë e mi gacë

Dielli është pa gjumë
e harroi pagjumësia

Ti je dita ime e vetme
me një diell brenda
e me një zemër
që rinohet nëpër stinë