Libri

AGORA (poezi)

Kaltrina Berisha

AGORA

Para se laku me u deh,

në pellgun e gjakut tem.

Para se trupi jem i vjerrun,

i endun, e i damkosun n’shpirt

me u luhat etshëm mbi kopenë meskine…

Para se unë, një korb i kobshëm,

një mace e skllavërueme

përtej vullnetit për pushtet.

Para se unë me e dëgju

fishkëllimën shtjerrëse t’kamgjikut;

t’ ethshëm, që etshëm

Nietzsche-n e kish mbërthy.

Para se me i dëgju shkënditë;

e rrufehedhësit Zeusit,

e me prit zjarrin e Prometheut,

a pëllumbin e Afërditës.

Ethshëm, e etshëm

tehun e lakut e pres.

Gjak i djegun, i nximë

si lumë i Hadit, t’pavdekshëm.

Se zoti ka thanë ndryshe, Adam!

Prej brinjit tand, nuk gllabërohet njerëzimi.

Se unë , nji vdekatare që ushqej unin

përtej skëterrës e Olimpit,

kam lidh prolog me Hanën,

që me brinjën tande me e pre lakun tem.

Agora asht pelegrin

për vdekatarët sit ti e unë.

Na jemi të ethshëm

Ama jo t’etshëm me u gjunjëzu.

Në mos laku, që m’end

e m’tremb, që me m’çmend

me e shiju vdekjen tem.

N’Agorë e kam ndje erën

që ma sjellë tehu i shpirtit tem.

Dostoevsky qe i etshëm

e i pavdekshëm me e shiju;

erën e terrorit,

e jo tehun e mizorit.

Prej asaj dite…

Agora ngrykëse, lakmitare

po m’ushqen me tehet e saj

ama lakun nuk ma heq.

Se unë e kam shiju aromën e vdekjes,

e jam veç nji vdekatare:

kurban i zi, i Adamit

e mollë sherri n’Edenin e Agorës.

 

You Might Also Like