Sytë e tu m’jepshin dashni të heshtun

E kisha vu veten n’fund të shiritit t’kujtesës

që m’kish’ mbyt prej zhurmës.

Ma sillte kryt sa me nji anë e në tjetrën e në fund mendja sh’ndrrohej e bâhej sa nji fije e barit.

T’doja! Dashnin’ që ma jepshe për mua s’ish’ e pakët. M’qonte nëpër kodra e fusha, e deri n’fund t detit, e prap te zemra jote mkthente se…se aty isha ngul e s’m’shkonte mendja me lëviz.

Sânte kur t’takova krejt çka um mjaftoi me pa drejt teje, ishin syt’ tu që m’bânin drit’ e m’pritshin me dashni në heshtje se s’bâhej ndryshe…

E dije se unë çmendesha kur ta shoh at’ ftyrë aq t’âmël sikur me kenë e bâme prej mjaltës!

kur t’shikova me aq ëmbëlsi, kur dora jote preki zemren tânde e boni me gisht kah une, e kur sërish qeshe pa vetdije… Pa e ditë hiç, në at’ moment une e pashë që prap’ kisha le…

Alisa Bekteshi