Genta SAHITI
MË MJAFTON ME DASHTË
( Perla poetike nga gjilanasja e re, Genta Sahiti, si një buqetë lulesh për Datëlindje )
TUJ JA VJEDH DRITËN RRUFESË
Eci mes qiellit e tokës,
eci prrockave pa u tut se bie
Pi piklat e shiut të vjeshtës
Më mjafton me dashtë,
me qa për hir të dashnisë
Me qesh me za
tuj ja vjedh dritën rrufesë
Ka ditë ma t’verbta se me shi.
E kam temin Zotin
qysh me urrye?
BEHAR VJESHTE
Ky behar vjeshte sot
m’çeli lule bojekafe
si e jotja shami
ma shtroi udhën me kalldrëm
deri tek shtrati yt i përjetshëm
prej ku prap fryn fllad dashnie
Pash rafta bosh
kolltuqet ula në sytë e mi
vazo pa lule, oxhak pa zjarr
oiriun e fikun, si ti !
Kthej në skenë symbyll f’mininë
Sytë vetes ja hedh.
qysh t’lash ashtu me m ‘ikë
pa mujtë me t’kallzu se sa të due.
THASË ME BRENGA
Je nanë,
grue,
poete.
Nji fjalë shkruen t’vërtetë,
tana tjerat ,
thasë me brenga.
KJO JAM UNË …
Saherë nji rrebesh luen me rranjët e mia
un’ çel
rris kërcell
kryet çoj përpjetë
n gjethe t’shkyeme
thur dashni
S’kam më shumë se nji lugë dhè
me marr me vete.
për me formue harqe diejsh
Herë pluhun gri që mat orën
Prej dritares përthakoj qiellin me sy..
Di me përbi lot,
di me dashtë edhe kur kryet ma kthejnë
Mbi thembra t’mia shpesh gjej zemren
Nganjiherë mbes tuj lyp
thu se luej kukafshehtas
S’di me u kthye pa m’kërkue ti..
Kjo jam unë
që din me u ba grusht,
pa ja marrë frymēn vetes,
që nuk vesh lëkurë dosido,
Ajo çika
që kurrë nuk mësoi me u rritë…
VAKTET QË M’I MORI ÇIKNIA
Vaktet që m’i mori çiknia
andërr i shoh.
A kapen retë,
a zinet lumtunia!?
Pasqyra e syve të mi,
te gjini yt rri e strukun,
si bora e parë e fminisë mbi mue.
I fryj petaleve të nusnisë
një e nga një,
njëjtë ndihem,
njëjtë falem,
njëjtë prehem.
Dy zemra të bardha
bukë shpirti…
FANARI
Babloki jem,
kam m’su me i dasht njerëzit
me i nuhatë hijenat..
mos me u tutë prej hijeve që m’vijnë pas.
Për ditë të verbta
kam nji fanar.
ATY KU NUK TË MERRET FRYMA
Përnatë tjerri dashni,
përditë fluturoj.
nuk i ndij krahët,
janë t’mit a t’qiejve
Vera jéme
ma ngat se vetja,
nuk i vyshk lulet
pa pajtue gjysën e shpirtit,
pa pajtue gjoksin
ku përnatë peshon kryet tand.
T’moçëm jena na,
i plakim verat,
vitet as i shohim
as i thajmë,
as i vjetrojmë,
as i djegim.
Në det gjethesh I lajmë
në trungje pemësh,
gjelbrimeve i mbjellim me qiparisa.
Uh sa t’moçëm jena na
veç n’dashni jetojmë
aty ku nuk të merret fryma,
FUSTANI I BARDHË
Po shkoj për herë të parë
kësaj pranvere
me bekue kasollën e shejtë
Në çantën e shpinës
andrrat janë t’njejtat.
Nuk tutna se brenda nji nate ikë lumtunia
Çikë jam
Grue
Poete
Te tria janë të paqta
jetojnë
mejtojnë
ngjasin
Veç pranverave kalojnë
dimni nuk ua shkund petalet
Fustani i bardhë ju shkon te trijave
pa e humb veten,
Lirinë
SA HERË IA NDIJ FRYMËN
M’ vjen nji za i ngrohtë prej nënqielli,
ma puth gushën, faqet
e m’thot
ruju se ke me u mërdhi
Xhaketën e thurun prej’saj
e ve mbi sup
aty ka prekjen..
S’di pse sa herë ia ndij frymën
bahem e fortë.
Ngre sytë prej qielli
e n’ballë më ndritë bekimi i saj.
Lule
m’ka marrë malli!
