Gjithmonë në klasat ku të huajt që sapo arrijnë në Francë e mësojnë frëngjishten kanë dominuar nxënësit shqiptarë e edhe tashti nga 25 nxënës sa i kam tashti në klasë, 13-14 janë nga Kosova”, thotë Jean-Yves Carlen, mësimdhënës.
Delvina, Anita, Gëzim, Arianit, Gelo, Kejsi, Altin…, janë disa nga emrat e nxënësve të tij. Në klasën e tij ka edhe emra të tjerë, që vijnë kryesisht nga vendet e Magrebit, Turqia, Rusia e Ukraina, por që prej se punon si mësues gjithmonë mbi gjysma e nxënësve të tij ishin shqiptarë. Jeta e Jean-Yves Carlen (Zhan Iv Karle), mësimdhënës në qyteti Colmar në Francë është e lidhur me shqiptarët, dikur si një aktivist i madh për mbrojtjen e të drejtave të shqiptarëve e ku aktivitetin vazhdon t’a ketë edhe sot e tashti edhe mësimdhënës për fëmijët e huaj, prindërit e të cilëve kanë emigruar në Francë.
Që në vitin 1998, Carlen kishte filluar punën e mësimdhënësit dhe gati se të gjithë nxënësit e tij ishin kosovarë, kohë kur ata kishin ikur nga vatrat e luftës në vendin e tyre. Familje të shpërngulura kishin zgjedhur krahinën e Alzasit në Francë për të vazhduar jetën e refugjatit. Lufta mbaroi, fëmijët që i mësonte Carlen u rritën, ata gjetën profesionet e tyre. Tashti, shumë vite më pas, gjendja mbetet e njëjtë, në klasën e këtij mësuesi edhe më tej dominojnë kosovarët. “Nga 25 nxënës sa i kam tashti, 13-14 janë nga Kosova”, thotë Jean-Yves Carlen, që nuk lë pa përmendur qytetet prej nga vijnë si Ferizaj, Mitrovicë, Gjilan, Prishtinë, Podujevë…
Mësuesi e sheh se ata janë shumë të motivuar për t’a mësuar gjuhën, megjithëse siç thotë edhe ai vetë, ka përjashtime. “Nxënësit e mi e mësojnë shpejt gjuhën, janë të mirë e integrohen shpejt. Kam lloj-lloj nxënësish, të atillë që nga java e parë fillojnë të gjinden me frëngjishte e deri te ata që më ngadalë i kapin gjërat”, thotë Carlen.
E fëmijët, që më së paku janë fajtorë që bëjnë jetë kurbetqari, deklarohen se atje i kanë dërguar prindërit, se kishin shokë e shoqe shumë sa ishin në Kosovë, por se kanë shpresë që do të mbetën në Francë. Mësuesi i tyre në fytyrat e këtyre nxënësve sheh njëkohësisht brengën dhe gëzimin. “Kur atyre u refuzohet qëndrimi në Francë, u kërkohet që të dalin nga qendra e azilit dhe më për ta nuk ka ndihma e kjo është e rëndë, sidomos për fëmijët”, thotë Jean-Yves Carlen, i cili gjithashtu ndjehet keq, ngase i humb gjurmët me nxënësit e tij, të cilët e lënë qytetin e Colmarit ku ai i mëson dhe shkojnë tjera kah. Ka raste, që disa e marrin statusin për qëndrim në Francë, por rëndom kjo është një në dhjetë.
“Unë dua të punojë me ta, t’i ndihmojë, sepse kam lidhje të veçantë me Kosovën. Unë e njoh shumë mirë Kosovën, në të cilën vij që nga vitet e nëntëdhjeta dhe shpesh me nxënësit e mi flas për Kosovën, për vende, lagje e njerëz që i njoh”, thotë Jean Yves Carlen, që nuk lë pa e cekur se mërgimi nuk është i lumtur, se jeta në ato kushte është e rëndë dhe se shumica e atyre që marrin këtë rrugë përfundojnë pa përkrahje e ky është rasti edhe me kosovarët. Jean-Yves Carlen, duke qenë paqësor në shpirt, thotë se nuk ka gjë më të mirë se sa të ruash e ta zhvillosh gjuhën tënde, të jetosh në shtëpinë tënde e me popullin tënd, andaj ai u dëshiron kosovarëve që të ngrisin edhe më shumë sistemin shkollor, mirëqenien dhe jetën në vendin e tyre e jo duke marrë rrugët e migrimit.
